نمی دانم کجایی،

نمی‏دانم کجایی، اما هر روز برایت گل می‏چینم.
اگر بودی، مردانگی‏ها، بوی تعفن نمی‏گرفت و دست‏های سیاه تفرقه، کشورهای مسلمان‏نشین را نمی‏بلعید. ما در تنهایی خویش، غرق می‏شویم و آوازهای ابوجهل‏ها را صیقل می‏دهیم. ما از تو دور افتادیم.
هنوز بوی در نیم‏سوخته را از کوچه ‏های تنگ مدینه می‏شنویم؛ از پشت صفحات غبارگرفته تاریخ.
هنوز کلمات و آیین‏های زندگی تو زنده‏اند. اگر سیره تو فراگیر شود، دوباره عطر امامت، مشام روزهای تنها مانده ما را خواهد آکند.
کاش به ما یادآوری می‏کردی شیوه پیروان حقیقی را! کاش ما از این خواب زمستانی برخیزیم!

رِیحانَـةُ الحُسَین