نقد فیلم عطرآلود

عطرآلود ساخته‌ی هادی مقدم دوست یک اثر چندبُعدی در قصه‌ای تک‌گو است. داستان در سینما حاصلِ خروجی ساختار بوده و خواهد بود اما آنچه پرسش ایجاد می‌کند این فکت است که آیا داستان و فُرم از یک‌دیگر مجزا هستند؟ حقیقت این است که داستان پیش و بیش‌ از فُرم دیده و قضاوت می‌شود و آنچه ساختارِ یک اثرِ سینمایی را مورد بررسی قرار می‌دهد نتایجی هستند که از دلِ محتوا بیرون کشیده شده‌اند. این نتایج محصول انباشت باورهایی هستند که از گفتمانِ با مخاطب بدست می‌آیند. در «عطرآلود» این گفتمان بسیار فرهنگی و هنری برقرار شده. این درامِ عاشقانه از طرفی «قصه پریا»ی جیرانی، را با نقد کردن بیاد ما می‌اندازد و بیننده‌ی فیلم‌باز را با «عطر: قصه یک آدمکش» تیکر، مواجه می‌کند. بزرگترین نقدی که بر فیلم وارد است نحوه‌ی آشنایی علی و عاطفه خواهد بود. علیِ عطرساز و کتاب نویسی که مدام سرفه می‌کند، چه ویژگی منحصر به فردی دارد که از عاطفه دل بُرده. اینگونه باید به شخصیت‌پردازیِ در سینما شک کرد. یعنی عاطفه به کسانی که ساخت عطر را بلد باشند و کتابی با کاغذهای عطری بنویسند، علاقه‌مند می‌شود؟! در ادامه این تعریفِ از شخصیت در سینما کمی مستاصل کننده خواهد بود که ما برای ایجادِ یک گفتمانِ عاشقانه به منطق خیلی بهایی نمی‌دهیم. اتفاقاً این سینما است که باید تجربه‌ای منطقی از یک عشقِ طوفانی را به بیننده‌اش انتقال دهد و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/mag/?p=25517
برای مشاهده‌ی ویدئوی مرتبط کلیک کنید.
https://aparat.com/v/jtoe29o