ازدواج اجباری 💔😭
ازدواج اجباری 💔😭
پارت 117😓
صندلی و اورد جلوی من گذاشتت و روش نشست گوشیش و در اورد و شماره گرفت و گذاشت رو اسپیکر صدای خسته و کلافه کامران که تو گوشم پیچید اشکام روی گونه هام رونه شد
-بله.؟
-به آقای مهندس احوال شما؟
-شما؟
-حالا آشنامیشیم باهم
کامران با عصبانیت گفت
-کی هستی؟چی میخوای؟
مارال قهقه ای زد و گفت
-من و بیخیال بهت هشدار داده بودم آقای مهندس ،راستی خانومت نرسید خونه؟
بعدم با اون دوتا قلچماغ بلند زدن زیر خنده صدای عصبی و خشمگین کامران بلند شد
-عوضیا زن من کجاست ؟چه بلایی سرش آوردین،چی از جونش میخواین
-هوی هوی مهندس پیاده شو باهم بریم
-میگم کی هستی عوضی؟
-بیا با زن عزیزت صحبت کن
گوشی گرفت طرفم
-بهار؟عزیزم؟خانومم
با گریه و هق هق گفتم
-کامران -جونم؟خوبی؟
-کامران من میترسم
-اروم باش عزیزم خودم نجاتت میدم
-سریع و تند گفتم
-کامران مارال من و دزدیده
مارال سریع از صندلی پرید پایین و گوشی و قطع کرد و به جونم افتاد فقط تونستم داد کامران و بشنوم که گفت
-چیییییییییییییی؟میکشمت مارال
تمام لباس روشنم پر شده بود از خون حالم خیلی بد بود با هر ضربه ای که بهم میزدن خون بالا میاوردن رمقی واسم نمونده بود چند وقتی بود اینجا بودم دلم واسه دیدن خانوادم لک زده بودآرش کوچولوم کامران که تموم زندگیم بود دلم اغوش گرم کامران و میخواستم ،دلم دعوا کردنا و غرغراش و میخواست
حسابی لاغر شده بودم وبا یه مرده هیچ فرقی نداشتم نگران خودم نبودم نگران آرش بودم نگران کامران بودم الان چیکار میکردن در اتاق باز شد و مارال با قاسم که فهمیده بودم رعیس گروهه اومدن تو با سردی تمام نگاشون کردم از حالت نگاهم ترسیدن ولی به روی خودشون نیاوردن هرچی باهم حرف میزدن جوابشونو نمیدادم تو دنیای خودم بودم هیچی نمیشنیدم اونام که معلوم بود حسابی عصبی شدن از این همه بی محلی دوباره
شروع کردن به زدنم و فحش دادنم دیگه مثل اولا حتی گریه هم نیمکردم فقط سرد به یک گوشه خیره میشدم اونام که خوب خالی میشدن میرفتن قرار بود اگه امروز کامران برگه شراکت با اون شرکت و ازبین نبره و شراکتش و بهم نزنه من و بکشن هیچ خبری از کامران نبود با صدای آزیر ماشین پلیس چشام و از هم باز کردم مارالا و قاسم سریع اومدن داخل و دستام و بستن و یه تفنگ گذاشتن رو شقیقم و هلم دادن بیرون
همه ی افرادی که واسشون کار میکردن اسلحه به دست کمین گرفته بودن راه پشت و بوم و در پیش گرفتن بدون جون دنبالشون کشیده میشدم روی پشت بوم که ایستادیم
قامت کامران که خمیده شده بود شناختم
پارت 117😓
صندلی و اورد جلوی من گذاشتت و روش نشست گوشیش و در اورد و شماره گرفت و گذاشت رو اسپیکر صدای خسته و کلافه کامران که تو گوشم پیچید اشکام روی گونه هام رونه شد
-بله.؟
-به آقای مهندس احوال شما؟
-شما؟
-حالا آشنامیشیم باهم
کامران با عصبانیت گفت
-کی هستی؟چی میخوای؟
مارال قهقه ای زد و گفت
-من و بیخیال بهت هشدار داده بودم آقای مهندس ،راستی خانومت نرسید خونه؟
بعدم با اون دوتا قلچماغ بلند زدن زیر خنده صدای عصبی و خشمگین کامران بلند شد
-عوضیا زن من کجاست ؟چه بلایی سرش آوردین،چی از جونش میخواین
-هوی هوی مهندس پیاده شو باهم بریم
-میگم کی هستی عوضی؟
-بیا با زن عزیزت صحبت کن
گوشی گرفت طرفم
-بهار؟عزیزم؟خانومم
با گریه و هق هق گفتم
-کامران -جونم؟خوبی؟
-کامران من میترسم
-اروم باش عزیزم خودم نجاتت میدم
-سریع و تند گفتم
-کامران مارال من و دزدیده
مارال سریع از صندلی پرید پایین و گوشی و قطع کرد و به جونم افتاد فقط تونستم داد کامران و بشنوم که گفت
-چیییییییییییییی؟میکشمت مارال
تمام لباس روشنم پر شده بود از خون حالم خیلی بد بود با هر ضربه ای که بهم میزدن خون بالا میاوردن رمقی واسم نمونده بود چند وقتی بود اینجا بودم دلم واسه دیدن خانوادم لک زده بودآرش کوچولوم کامران که تموم زندگیم بود دلم اغوش گرم کامران و میخواستم ،دلم دعوا کردنا و غرغراش و میخواست
حسابی لاغر شده بودم وبا یه مرده هیچ فرقی نداشتم نگران خودم نبودم نگران آرش بودم نگران کامران بودم الان چیکار میکردن در اتاق باز شد و مارال با قاسم که فهمیده بودم رعیس گروهه اومدن تو با سردی تمام نگاشون کردم از حالت نگاهم ترسیدن ولی به روی خودشون نیاوردن هرچی باهم حرف میزدن جوابشونو نمیدادم تو دنیای خودم بودم هیچی نمیشنیدم اونام که معلوم بود حسابی عصبی شدن از این همه بی محلی دوباره
شروع کردن به زدنم و فحش دادنم دیگه مثل اولا حتی گریه هم نیمکردم فقط سرد به یک گوشه خیره میشدم اونام که خوب خالی میشدن میرفتن قرار بود اگه امروز کامران برگه شراکت با اون شرکت و ازبین نبره و شراکتش و بهم نزنه من و بکشن هیچ خبری از کامران نبود با صدای آزیر ماشین پلیس چشام و از هم باز کردم مارالا و قاسم سریع اومدن داخل و دستام و بستن و یه تفنگ گذاشتن رو شقیقم و هلم دادن بیرون
همه ی افرادی که واسشون کار میکردن اسلحه به دست کمین گرفته بودن راه پشت و بوم و در پیش گرفتن بدون جون دنبالشون کشیده میشدم روی پشت بوم که ایستادیم
قامت کامران که خمیده شده بود شناختم
۳.۷k
۱۸ مرداد ۱۴۰۳
دیدگاه ها (۷)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.