شعر شعور ..

شعر شعور .....
شاعری ؛؛؛؛؛؛
هنر خاص پروردگار در پیام رسانی است..
و شعر بایستی طرف داشته باشد و در شعر با مخاطب خود گفتگو کند و چنان اگاهی و بینش دهد که به اوضاع جهان جاری خود اگاه و مطلع گردد...
.... همهء کسانیکه ؛
خود را شاعر خطاب
و با سرودن چند بیت مبهم و مجهول
که هیچ پایه و اساسی ندارد و طوطی وار کلمانی کنار هم چیده و با وزن و قافیه ای بدان شکل!!
جز گستاخی و بیهوده گویی نیست...
دلیل؛
شعر ( شعور میخواهد و هوای معرفتی میخواهد و شاعر با سیر سلوک عارفانه و با قدرت اندیشهء هفت بعدی از با سفر
به اعماق درون خویستن خویش...و فتح و گشودن درهای اسرار امیزه علوم باطنی..و فتح شهرهای عشق یکی پس از دیگری..و تائید ( مرجع وصالی) که عالم وصال بدان: که موفق به دیدار پروردگار شده( همجو بهجتی ره)🌼❤
ان سفرها را که رویایی و زیباست بصورت
شعر می سراید ...
در حقیقت شرح اینهمه فتوحات دراین سفرهای باطنی است که شور شعف افرین است...
و تعریف این بلند احساسی و بلند نظری بی حساب است..
نه اینکه قلمی به دست بگیری و با چیدمان چند کلمه ( شبه شعری( بی پدر مادر بسرایی که بی سر و ته است...!
....💛❤
شاید برای عامه شعر محسوب و حتی مشهور شوی...
اما ..در حقیقت ..شادی و غرور کادبی بیش نیست و عنوانی که از حقیقت تهی است..و پوچ است....
...شعر بی شناسنامه است...
هویت میخواهد ....
و هویت؛ فتح الفتوح در سفرهای عاشقی
و با معرفتی در سیر سلوک است...
عزیزان توجه کنند...
اشعار حافظ سعدی مولوی فردوسی
پیام های مهم سر راه زندگی است...
خبرهای پیش روست ..
و رنز رازهایی که حتی به طرف میگوید خطر کجاست و چه موقع است و از کجاست؟
ولی طوری با هنرنمایی گولت میزند و هوایی میشی که ؛ موصوع را طوری دیگه با خود محاسبه و بهره برداری میکنی...
🌼🌼🌼🌼🌼💛❤