معامله ای برای صلح پارت ۱۸

از زبان چویا*
از اتاق بیمارستان که خارج شدم با اتسوشی و دوتا لیوان آبمیوه‌ی تو دستش مواجه شدم.
لبخندی زدم و لیوان آبمیوه رو ازش گرفتم ، تشکری کردم و مشغول خوردن شدم . به سمت خروجی رفتم و ببرینه پشت من راه ميومد؛ از در که خارج شدم قطرات بارون روی صورت و لباسم نشست ، برای یک‌لحظه چشمام رو بستم و از برخورد بارون به صورتم لذت بردم ؛ هرچند این لذت خیلی طولانی نبود.
& وایسا من برم چتر بیارم فکر کنم تو بیمارستان داشته باشن. روی پله‌ی جلو در نشستم و هوای بارونی رو به ریه هام هدیه دادم ، بوی نم خاک~
لبام به لبخند باز شد و وارد بهشتی شدم که بارون ساخته بود. با صدای اتسوشی چشمام رو باز کردم و با کمک زانوهام از جا بلند شدم و زیر چتر بی رنگی که دست اتسو بود رفتم.
کل مسیر رو با سکوت طی کردیم و ازش ممنون بودم که چیزی نمی‌گفت. وقتی وارد دفتر شدم اول از همه چهارچشم(کنیکیدا) بهم هجوم آورد و با سوالاش دیونم کرد.
÷ خوبی؟جاییت درد نمیکنه؟مسموم شده بودی؟چرا صدام نکردی کمکت کن... که با دادی که زدم ساکت شد.
+ بس کن دیگه! آره خوبم چیزیم نشده!.
چیزی نگفت اما نفس آسوده ای که از ریه هاش بیرون اومد رو حس کردم. سنگینی نگاه کسیو رو خودم حس کردم و باعث شد با چشم دنبالش بگردم و با اون بانداژ حروم کن چشم تو چشم شم ؛ تو چشماش شادی و نگرانی موج میزد اما حالت چهرش خنثی بود ، ای عوضی...همیشه چهره و تُن صداشو جوری که میخواد کنترل میکنه اما چشما دروغ نمیگن.
توجهم به میز عسلی رنگ کنار پنجره جلب شد ، وقتی برای اولین بار وارد شدم اینجا نبود اما در طی ماموریت و داستان بیمارستان اضافه شده ؛ یکم دقت که کردم با اسم "ناکاهارا چویا" مواجه شدم، پس میز من بود. کرواتمو سفت کردم و به سمت میز رفتم؛ صندلی چرخ دار عسلی رنگو عقب کشیدم و نشستم . به راحتی صندلی دفتر خودم نبود اما افتضاحم نبود. سرمو روی میز گذاشتم تا برای یکلحظه هم که شده چشمامو ببندم.