چهره ی پیرمرد روی اعلامیه خیلی برام آشنا بود.

چهره‌ی پیرمرد روی اعلامیه خیلی برام آشنا بود.
آره خودش بود.صاحب همون رستورانی که بقول تو طراحی ساختمون و حس و حالش شبیه خونه‌ی مادر بزرگه‌ی کارتون بچگیامون بود.
یادته یه روز بهمون گفت: من موهام و تو این رستوران سفید کردم
عاشق معشوق های زیادی دیدم.
از این مدلایی که دعوا میکردن که کی اول غذا خوردن و شروع کنه
یا یه لقمه که خودشون میخوردن یه لقمه میزاشتن تو دهن یارشون
بعضیام تو یه بشقاب غذا میخوردن
اونایی هم که سنی ازشون گذشته بود حواسشون به چربی و تندی غذا بود تا چربی و فشار حاج آقا یا حاج خانومشون نزنه بالا.
اما شما دوتا یه فرقی با همه‌ی مشتریام داشتید
(یادته به اینجای حرفش که رسید دستات و نیشگون گرفتم و شروع کردیم ریز ریز خندیدن و ذوق کردن؟
آخه خودمون میدونستیم فرقمون چیه)
پیرمردم باهامون خندید و گفت :
یکیتون که غذا خوردنش تموم شد اون یکیتون اولین لقمه رو میذاره دهنش
واستونم مهم نیس غذا سرد میشه و
از دهن میوفته
دیگه صدای خندهامون بلند شده بود
رفتی دستتو گذاشتی رو شونه‌ی حاجی و بهش گفتی:
حاجی بیا بشین
آخه ببینش چجوری غذا میخوره؟
مثل بچه هایی که بستنی شکلاتی و بگیری ازشون و دوباره بدی بهشون ذوق میکنه،
مدل مزه مزه کردناش و ببین.
انگار نه انگار وقتی با منه باید یکمی خانوم باشه
عاشق همین صاف و ساده بودنشم
عاشق این نی‌نی کوچولوام
من حتی عاشق غذا خوردنشم.
تو میگفتی و من با شرم و خجالت میخندیدم و هر لحظه بیشتر عاشقت میشدم...
لعنتی من به درک.
از موهای سفید اون مرد خجالت نمی کشیدی وقتی که داشتی دروغ میگفتی؟