ما از دلگیریِ روزهایمان، به "شب" پناه می بردیم،و از دلتنگیِ شب هایمان، به "روز" ...و اینگونه بود که تمامِ جوانیِ مان؛در ناتمامِ یک انتظار، "تمام" شد