سواره نظام ایران در عهد قاجار

درباره سواره نظام ایران عصرمیگوید:زبده ترین آنها کردهای ساکن شمال شرقی و شمال غربی و تیموری های خراسان و ایلات مختلف شاهسون و ایلاتی مانند بختیاری‌ ها و قشقایی ‌ها هستند که در جنوب غربی ایران زندگی میکنند. این سوارانِ زبردست، از دامنه های آرارات تا شیراز ساکن‌‌اند و مردانی ورزشکار و نیرومند و پر طاقت بوده و ایده‌آل برای سپاهیگری هستند‌سواران ایرانی در تیراندازی دقیق و چابک‌ اند. آنها از تبار همان سواران قدیم ايرانند که بارها و بارها لژیون‌های قدرتمند رومی را تارومار کرده و بهم دوختند.اگر پولی برای آنها خرج کنند، به مهیب ترین نیروی سبک اسلحه مشرق زمین تبدیل میشوند ولی اکنون به تعداد کم و فاقد اسلحه و بی نظم و انظباط هستند. این زبده سواران از سر فقر و نداری، جیره علوفه و علیق خود را می‌فروشند، بنابراین اسبانی مفلوک دارند. ولی باز هم اسبهایی تمام عیارند و سخت جان و چالاک و باهوش. که مستشار ارتشبود، می‌گوید:در جهان امروز، نژادی محکمتر و مستعدتر از ایرانیان برای سپاهیگری نیست! ساختمان بدنی آنها مایه تحسین ، و تاب مقاومت آنها حیرت‌انگیز و هوش عمومی و شجاعت فردی آنها وصف ناپذیر است. بی‌تردید روزی ايران پرورشگاه نیروی کلان نظامی خواهد گردید و این دیار کهن با مردمی اصیل، دوباره اعتبار خود را باز خواهد ستاند، زیرا مردم این کشور از تمامی اهالی آسیا همچون هندی و ترک و یا روس‌ها برترند. اگر جنگی اروپایی تا آسیا سرایت کند باید پتانسیل نظامی ایران را با احتیاط نگریست. از نظر نباید دور داشت که هیچ تهاجمی به هندوستان مهیب تر از این نیست که بوسیله قشون ایران و افسرانپیش آید.و درباره پیاده نظاموونیز می‌گوید:سربازان ایرانی تحت فرماندر زمان جنگ با، روزانه حدود ۲۲ میل راه ميرفتند که در تاریخ جنگ های جهان بی نظیر است، عجیب پرطاقت‌اند، عجیب!. ، سرهنگ وال بیکر، سروان نایپر و مک گرگور با اینکه نظر انتقادی نسبت به وضعیت لشکریان ایرانی داشتند ولی همگی گفته‌اند که سرباز ایرانی زبده و باهوش است ولی باید زیر دست افسر خوب تعلیم یابد و تا زمان نابسامانی حکومت ایران، امیدی به اصلاح امور نیست و فرماندهان نالایقی که حتی تاکنون تفنگ بدست نگرفته‌اند موجب شکست های بیشمار این سربازان شجاع و مستعد میشوند[[ تاریخ چهارهزارساله ارتش ایران ]]..