آرام باش ماهِ من! درست می شود...

آرام باش ماهِ من! درست می‌شود...
نه هیچ شبی، و نه هیچ زمستانی دائمی نیست!
آفتاب می‌تابد،
شاخه‌ها جوانه می‌زنند و تمامِ شکوفه‌های در انتظار؛ متولد خواهند شد...
هیچ ابری تا همیشه در مقابلِ مهتاب، نمی‌ایستد و هیچ ماهی تا همیشه در حصار، نمی‌مانَد،
که حصار؛ جای ماه، آسمان؛ جای سیاهی و باغ؛ بسترِ شاخه‌های خشک و سرمازده نیست!
نور، سپاه سیاهی را می‌درد؛ حتی اگر به قدرِ روزنه‌ای باشد،
و بهار؛ هزار هزار زمستان را سبز می‌کند،
روزهای سخت، رو به پایان است ماهِ من؛
آرام باش...