نقد فیلم The Instigators

محرک‌ها (The Instigators) فیلمی از داگ دیلمان، اثری پیش‌پا اُفتاده و کلیشه‌ای است که دنباله‌رو تقدم مفهوم بر فُرم در سینمای پُر زرق و برقِ هالیوود شده. جدای از بحثِ سیاست‌زدگی در فیلم که به وضوح نشان می‌دهد یک چشم بادامی چگونه می‌تواند با بکارگیری ابزار روانی به دزدها کمک کند و یا چگونه ممکن است رئیس جمهور آمریکا شود، فیلمِ مورد بحث شاخصه‌هایی دارد که بیننده را ناخودآگاه بیاد مابه‌ازاهای وجودی آن در سینما می‌اندازد. «خنگ و خنگ‌تر» پیتر فارلی، فکت مستقیم آن است که گرایش سینما به تمایل برای ایجاد یک زوجِ کمیک را نشان می‌دهد. مت دیمون و کیسی افلک شناختِ جامعی از تضادِ شخصیتی به بیننده نمی‌دهند بلکه دائما در حالِ رقابت با یک‌دیگر بر سرِ ایجازهای شخصی هستند و این اصلا ارزش دراماتیک ندارد. مسئله این است که سینمای آمریکا چرا باید حرفِ سیاسی‌اش را در لفافه‌ی رسانه‌ای بزند؟ سینمایی که از نظر آکادمیک و حرفه‌ای بودن درجه‌ی بالایی دارد و تا چند سالِ آینده احتمال می‌رود اصلا نیازی به حضور بازیگران و نوشتن فیلم‌نامه برای اجرای پروژه نباشد!. قصه‌ی «محرک‌ها» ساختاری ناقدانه و متقلبانه دارد که یکی به نعل می‌زند و یکی به میخ. سارقانی که دستبند به اندازه کافی برای همه گروگان‌ها ندارند یا وقتی می‌روند سر گاوصندوق با پول اندکی مواجه می‌شوند و... در این نمایش بیننده بدشانسیِ دو سارق را نمی‌بیند بلکه شنونده داستانی خصوصی است که برای یک روان درمانگر بازگو می‌شود و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/mag/?p=25289
برای تماشای ویدئوی این نقد از لینک زیر استفاده کنید.
https://www.aparat.com/v/nmqueq7