بسم الله الرحمن الرحیم

بسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحیم

السلام علیک یا ثـــــــــارالله

در اولین اربعین، جابر بن عبدالله انصاری که همراه عطیه به زیارت مرقد امام حسین(ع) و اصحابش رفته بود
یک نوع ذکر مصیبتی کرد.
سلام کرد و سلام کرد،
سلام دوستانه‌ای. بعد یکمرتبه فریاد کرد:
حبیبی یا حسین! محبوبم! عزیزم! حسینم!
چرا جابرت، غلامت، نوکر قدیمی‌ات تو را سلام می‌کند و جواب سلامش را نمی‌دهی؟!
بعد خودش به خودش جواب داد :
جابر چه می‌گویی؟!
آیا نمی‌دانی با حبیبت حسین چه کردند؟!
آیا نمی‌دانی میان سر حسین و تن حسین جدایی انداختند؟!
عجیب است!
نوشته‌اند این پیرمرد اعمی و نابینا به چشم سر و بینا به چشم دل،
همین طور که سلام کرد و گفت: «سلام بر تو ای حسین و سلام بر این ارواحی که دور تو هستند» سرش را گردش داد،
گویی می‌بیند و می‌دید همه ارواح مقدسی را که در آنجا بودند،
مخصوصا ارواح اصحاب اباعبدالله را.
بعد جمله‌ای را که ما به لفظ می‌گوییم،
او از صدق دل گفت که:
شهادت می‌دهم که اگرچه ما نبوده‌ایم ولی با شما هستیم.

{آیت الله شهید شیخ مرتضی مطهری رضوان الله علیه}
{آشنایی با قرآن ، ج ۱۴ ،ص ۱۷۲}

السَّلٰامُ عَلَیْکَ یٰا اَبٰا عَبْدِ اللهِ ، وَعَلَی الْاَرْوٰاحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِنٰائِکَ ،
عَلَیْکَ مِنّی سَلامُ اللهِ اَبَداً ما بَقیتُ وَبَقِیَ اللَّیْلُ وَ النَّهٰارُ ،
وَلا جَعَلَهُ اللهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیٰارَتِکُمْ ،
اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ علیه السلام وَعَلٰی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ علیه السلام
وعَلیٰ اَوْلادِ الْحُسَیْنِ علیه السلام وَعَلیٰ اَصْحٰابِ الْحُسَیْن علیه السلام

#یــــــا_حسیـــــــن_جان
عندکَ یا مولایَ المُنی
ظُلْمَةُ رُوحِی تَلقیْ السَّنا
کُلُّ وُجُودی لکَ انحَنی
مَوْلای مَوْلای السَلامْ

یارَبَّ الحُسَینِ بِحَقِّ الحُسَینِ اشفِ صَدرَالحُسَینِ،بظُهورِالحُجَّة"