ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﭘــَﺮ ﺑﮑﺶ ، ﺑﺮﻭ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻦ
ﺑﺎﺷـﺪ ، ﻗﺒـﻮﻝ ، ﮐﻔﺘﺮ ِ ﻧﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﻦ

ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﮐﻪ : ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻣﺖ
ﭘـُﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ِﻌﺸﻘﺖ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﻦ

ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﯿﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ
ﺍﻓﺘـﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻟﮑﻨـﺖ ،  ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻦ

ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻋﺎﺷﻘـﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﺎﺷـﻖ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﯼ
ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺳﯿـﺪﻩ ﮐﺎﺭﺩ  ، ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺘـﺨﻮﺍﻥ ﻣﻦ

ﻧﻪ ، ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺷﻮﯼ
ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﺗﺮﺍﮊﺩﯼ ﺳﺖ ـ ﻏﻢ  ِﺪﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ

ﯾﮏ ﺷﺐ ﺑﯿﺎ ﻭ ﺿﺎﻣﻦ  ِ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ  ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ !
ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺧﯿـﻞ  ، ﺑﺴﺘـﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺁﻫﻮﺍﻥ ِ ﻣﻦ

ﺩﻝ ﺑــﺮﮐﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻬـﺮِ ﺩﻝ  ِ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ ﻋﺰﯾﺰ!
ﺯﺧـﻢ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ  ِ ﭼﺸـﻤﺖ  ، ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ِ ﻣﻦ

ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧـﺪﺍ ﺣﺎ ﻓﻈـﯽ ﮐﻨـﻢ
ﺁﺧﺮ ﺭﺳﯿـﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﯾـﺎﻥ  ، ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻦ....