صبحے دیگر را بدون لمس دستانت و چهرھ ی

صبحے‌دیگر‌را‌بدون‌لمس‌دستانت‌و‌چهرھ‌ی
روشن‌تر‌از‌افتاب‌ط‌شروع‌میکنم؛
هر‌صبح‌سوالے‌ذهنم‌را‌درگیر‌میکند.
_آیا‌مَن‌زِندِھ‌هَستَم؟_
جوابش‌را‌خوب‌میدانم،من‌در‌همان‌شبے
جان‌باختم‌کہ‌دستانت‌را‌رها‌کردم.وبار‌ها
لعنت‌بر‌خودم‌کہ‌آن‌رویا‌را‌بے‌رحمانہ‌در‌آغوش‌باران
رها‌کردم.حتے‌اگر‌مرا‌با‌تمام‌نفرت‌در‌اقیانوس‌
اشک‌هایت‌غرق‌کنے،
هرگز‌چشم‌هایت‌را‌ازیاد‌نمیبرم‌،
چشم‌هایے‌کہ‌بہ‌خوبے‌معناے‌عشق‌را‌یادم‌دادند.‌
آغوشے‌کہ‌بار‌ها‌همانند‌یک‌پناهگاه‌نجاتم‌داد،
آغوشے‌گرم‌تر‌از‌قهوھ‌ی‌تلخ‌ اول‌صبح.‌
همانقدر‌لذت‌بخش...
باران‌با‌شتاب‌در‌حال‌باریدن‌است.
آیا‌امروز‌روزیست‌ کہ‌سرنوشت‌دوبارھ‌
تورا‌همانند‌نور
بہ‌خلاء‌تاریک‌قلبم‌ هدیہ‌میکند؟!
آیاامروز‌روزیست‌کہ‌تورامیبینم‌،درحالیکہ‌ پیرهن‌‌طلایےرنگت‌را‌بہ‌تن‌دارے.
باد‌موهاے‌ابریشمے‌ات‌رانوازش‌میکندو
حالادیگر‌خبرے‌از‌آن‌پارچہ‌ے‌ سفید‌رنگ‌نیست!‌
باز‌دستانت‌را‌در‌دست‌میگیرم‌،
ولےاینبار‌سرمایے‌احساس‌نمیشود!
اینبار‌چشمانت‌بستہ‌نیست!
باران‌با‌صورتم‌برخورد‌میک ند.ط‌دیگردر‌هیچ‌نقطہ‌از‌این‌جهان‌نفرین‌شدھ‌نیستے!
خیال‌بافے‌بس‌است...

-me-