وَ لَیسَ مِنْ صِفَاتِکَ یا سَیدِی أَنْ تَأْمُرَ بِالسُّؤَ
وَ لَیسَ مِنْ صِفَاتِکَ یا سَیدِی أَنْ تَأْمُرَ بِالسُّؤَالِ وَ تَمْنَعَ الْعَطِیهَ وَ أَنْتَ الْمَنَّانُ بِالْعَطِیّاتِ عَلَی أَهْلِ مَمْلَکَتِکَ وَ الْعَائِدُ عَلَیهِمْ بِتَحَنُّنِ رَأْفَتِکَ.1
خدایا، مولای من، این از صفات تو نیست که به بندگانت امر کنی تو را بخوانند و از تو بخواهند، سپس حاجتشان را به آنها عطا نکنی و اجابت را از آنها دریغ فرمایی. حال آنکه تو بر اهل مملکت خویش عطای بسیاری داری و به آنها نعمت فراوانی عطا کردی. و این نعمتت را بر آنها مستدام می داری؛ چراکه به آنها رأفت و محبت داری.
خدایا، مولای من، این از صفات تو نیست که به بندگانت امر کنی تو را بخوانند و از تو بخواهند، سپس حاجتشان را به آنها عطا نکنی و اجابت را از آنها دریغ فرمایی. حال آنکه تو بر اهل مملکت خویش عطای بسیاری داری و به آنها نعمت فراوانی عطا کردی. و این نعمتت را بر آنها مستدام می داری؛ چراکه به آنها رأفت و محبت داری.
۱.۷k
۱۴ مهر ۱۴۰۰
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.