ﻣﺪﺗﻬﺎﺳﺖ
ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ
ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ
ﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﻧﺠﻴﺪﻡ
ﻳﺎ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ
ﺑﻪ ﻳﺎﺩﺭﻭﺯﻱ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ
ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ
ﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﻣﺮﻭﺭ ﻣﻴﻜﻨﻢ
ﺍﻧﻘﺪﺭ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻨﻢ
ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻴﺸﻮﻡ
ﻭ
ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﻱِ ﺫﻫﻨﻲ
ﻭﺑﻌﺪ ﺍﺭﺯﻭ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﺎﺵ
ﺑﻮﺩ ﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻴﮕﺬﺷﺘﻢ
ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ
ﺣﺎﻻ ﺍﻭ ﻫﺴﺖ ﭘﺲ ﺑﺒﺨﺶ ﻭﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻦ
ﺍﺯ ﺑﺨﺸﺸﻢ
ﺷﺎﺩ ﻣﻴﺸﻮﻡ
ﻭﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻭ ﺷﺎﺩﺗﺮ
.....