ﮔﺎﻫﯽ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﮔﺎﻫﯽ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻮﺍ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﻔﺲ ﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﮔﺎﻫﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻋﻘﻞ ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻄﺎ ﻣﻨﻮﻁ ﺑﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻣﯿﺪ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﺳﺖ
ﮔﺎﻫﯽ ﻗﻔﺲ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﻭ ﺁﻫﻦ ﺍﺳﺖ
ﮔﺎﻫﯽ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ
ﮔﺎﻫﯽ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﮔﻠﻮ ﺁﻩ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ
ﮔﺎﻫﯽ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﻭﺭﻕ ﭼﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ
ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ
ﮔﺎﻫﯽ ﻏﺮﻭﺭ، ﺯﺧﻤﯽ ﻭ ﺑﺎﺯﯾﭽﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ-
ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﯾﮏ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻋﺰﯾﺰﺕ ﺷﺪﻩ ﻋﺰﯾﺰ
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺕ ﺷﺪﻩ ﻋﺰﯾﺰ
ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﺕ ﺷﺪﻩ
ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺼﺎﯼ ﺩﻭﺭﻩ ﯼ ﺑﯽ ﺩﺳﺘﯽ ﺍﺕ ﺷﺪﻩ
ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﺛﺮﯾﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﯽ
ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﯽ
ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﺵ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺍﺕ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﺍﻭ ﺁﺏ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ، ﺗﻮ ﺩﻟﺖ ﺁﺏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺍﻣﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺨﺖ
ﺑﺎﺯ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺍﻣﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺨﺖ
ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮﯾﯽ ﻭ ﻏﺮﺑﺖ ﻭ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺩ
ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺎﻩ، ﺣﺲ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ
ﭘﯿﺸﺶ ﻏﺮﻭﺭ ﻏﻤﺰﺩﻩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ
ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ ﻭ ﺯﺍﺭ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ
ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺩﻟﺖ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ
ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﺖ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ
ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻫﺎ
ﺗﮑﺮﺍﺭﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻓﺮﯾﺐ ﺳﺮﺍﺏ ﻫﺎ
ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﯾﮏ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ
ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﭼﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ
ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺗﻮﯾﯽ ﻭ ﺗﻤﻨﺎ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺩ
ﺩﺭ ﻧﺮﺩ ﻋﺸﻖ، ﺑﺎﺯ ﺗﻮ ﻭ ﺗﺎﺱ ﺑﯽ ﻋﺪﺩ
ﺩﺭ ﭘﯿﺸﮕﺎﻩ ﻋﻘﻞ ﭼﺮﺍ ﺧﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﯼ؟
ﺍﯼ ﺩﻝ ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﯼ؟
ﺩﮐﺘﺮ ﻣﻬﺪﻯ ﻣﻮﺳﻮﻯ
ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻮﺍ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﻔﺲ ﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﮔﺎﻫﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻋﻘﻞ ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻄﺎ ﻣﻨﻮﻁ ﺑﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻣﯿﺪ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﺳﺖ
ﮔﺎﻫﯽ ﻗﻔﺲ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﻭ ﺁﻫﻦ ﺍﺳﺖ
ﮔﺎﻫﯽ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ
ﮔﺎﻫﯽ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﮔﻠﻮ ﺁﻩ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ
ﮔﺎﻫﯽ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﻭﺭﻕ ﭼﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ
ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ
ﮔﺎﻫﯽ ﻏﺮﻭﺭ، ﺯﺧﻤﯽ ﻭ ﺑﺎﺯﯾﭽﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ-
ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﯾﮏ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻋﺰﯾﺰﺕ ﺷﺪﻩ ﻋﺰﯾﺰ
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺕ ﺷﺪﻩ ﻋﺰﯾﺰ
ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﺕ ﺷﺪﻩ
ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺼﺎﯼ ﺩﻭﺭﻩ ﯼ ﺑﯽ ﺩﺳﺘﯽ ﺍﺕ ﺷﺪﻩ
ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﺛﺮﯾﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﯽ
ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﯽ
ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﺵ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺍﺕ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﺍﻭ ﺁﺏ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ، ﺗﻮ ﺩﻟﺖ ﺁﺏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺍﻣﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺨﺖ
ﺑﺎﺯ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺍﻣﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺨﺖ
ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮﯾﯽ ﻭ ﻏﺮﺑﺖ ﻭ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺩ
ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺎﻩ، ﺣﺲ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ
ﭘﯿﺸﺶ ﻏﺮﻭﺭ ﻏﻤﺰﺩﻩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ
ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ ﻭ ﺯﺍﺭ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ
ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺩﻟﺖ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ
ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﺖ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ
ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻫﺎ
ﺗﮑﺮﺍﺭﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻓﺮﯾﺐ ﺳﺮﺍﺏ ﻫﺎ
ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﯾﮏ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ
ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﭼﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ
ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺗﻮﯾﯽ ﻭ ﺗﻤﻨﺎ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺩ
ﺩﺭ ﻧﺮﺩ ﻋﺸﻖ، ﺑﺎﺯ ﺗﻮ ﻭ ﺗﺎﺱ ﺑﯽ ﻋﺪﺩ
ﺩﺭ ﭘﯿﺸﮕﺎﻩ ﻋﻘﻞ ﭼﺮﺍ ﺧﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﯼ؟
ﺍﯼ ﺩﻝ ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﯼ؟
ﺩﮐﺘﺮ ﻣﻬﺪﻯ ﻣﻮﺳﻮﻯ
۲.۶k
۱۵ مرداد ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۴)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.