بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
پاسخ قسمت اول :
پاسخی که ارائه میگردد جهت دانستن کاربران گرامی و مخاطبین آنهاست، وگرنه اگر کسی از روی لجاج و عناد بخواهد خود را به تجاهل بزند، هیچ پاسخی برای او فایده ندارد.
دقت فرمایید که وقتی واژه علم را برای امام (ع) یا هر فرد و موضوع دیگری به کار میبریم، فقط یک کلمه با یک معنا و مفهوم است، اما علم نیز مانند هنر و تعاریف و تقسیمات و کاربرد های متفاوتی دارد. به عنوان مثالی در جهت سؤال مطروحه:
الف)- گاهی علم انسان به عمل و نتیجه عمل خود تعلق میگیرد. مثلاً میداند که فردا چنین خواهد کرد و نتیجهاش چنان خواهد شد. چرا که انسان تا حدودی اندازهها را میشناسد، علت و معلولها، مسبب و اسباب و ... را میشناسد. این گونه حوادث معمولاً مشروط بوده و با اگر همراه هستند. یعنی به شرط این که چنین کند یا اگر چنین کند، چنان خواهد شد. لذا میتواند در آن نقش ایفا نماید و اگر از فعل یا نتیجه خرسند نبود، آن را انجام نددهد تا نتیجهاش نیز واقع نگردد. مثل این که گروهی برای تفحص به جنگل رفته باشند. آنها میدانند اگر قبل از تاریکی به مقر خود برنگردند، با خطرات مهلکی مواجه خواهند شد. لذا همین علم سبب میشود تا برگردند و با آن خطرات مواجه نشوند.
نمونه این گونه اعمال به تناسب علم، در زندگی روزمره ما بسیار است و نمونه های بارزی نیز در زندگی معصومین (ع) وجود داشته است. به عنوان مثال: پیامبر اکرم (ص) میدانستند که اگر امشب در شهر بمانند و در خانه و بستر خود بخوابند، ترور خواهند شد. لذا از خانه و شهر دور شدند تا ترور نشوند.
ب) - گاهی علم انسان به غیر از فعل یا حادثه، به تکلیف نیز تعلق میگیرد. مثل این که امام حسین علیهالسلام می دانستند اگر بروند شهید خواهند شد و نه تنها ایشان، بلکه بسیاری دیگر نیز بر اساس اخبار گذشته بر این امر اطلاع داشتند. اما علم ایشان که فقط به این حادثه محدود نبود، بلکه به تکلیف و نتایج عمل خود که آن تکلیف را ایجاب مینمود نیز علم داشتند و این علم سبب گردید که به کربلا بروند و شهید هم بشوند.
این نوع علم در ما نیز وجود دارد. مثل آن که بسیجی میداند اگر وارد این میدان مین شود، شهید خواهد شد، اما علم به تکلیف دارد و میداند که برای دفاع از اسلام و نجات سایر مجاهدین راه اسلام و ممانعت از غلبه دشمن، باید برود و رضایت خدا در این است. لذا پا در میدان مین گذاشته و شهید هم میشود. چنان چه هم امام حسین (ع) و هم حضرت علی اکبر (ع) و هم سایرین از دوست و دشمن میدانستند که اگر حضرت علی اکبر (ع) وارد میدان گردند، شهید خواهند شد. (ادامه دارد...)
پاسخ قسمت اول :
پاسخی که ارائه میگردد جهت دانستن کاربران گرامی و مخاطبین آنهاست، وگرنه اگر کسی از روی لجاج و عناد بخواهد خود را به تجاهل بزند، هیچ پاسخی برای او فایده ندارد.
دقت فرمایید که وقتی واژه علم را برای امام (ع) یا هر فرد و موضوع دیگری به کار میبریم، فقط یک کلمه با یک معنا و مفهوم است، اما علم نیز مانند هنر و تعاریف و تقسیمات و کاربرد های متفاوتی دارد. به عنوان مثالی در جهت سؤال مطروحه:
الف)- گاهی علم انسان به عمل و نتیجه عمل خود تعلق میگیرد. مثلاً میداند که فردا چنین خواهد کرد و نتیجهاش چنان خواهد شد. چرا که انسان تا حدودی اندازهها را میشناسد، علت و معلولها، مسبب و اسباب و ... را میشناسد. این گونه حوادث معمولاً مشروط بوده و با اگر همراه هستند. یعنی به شرط این که چنین کند یا اگر چنین کند، چنان خواهد شد. لذا میتواند در آن نقش ایفا نماید و اگر از فعل یا نتیجه خرسند نبود، آن را انجام نددهد تا نتیجهاش نیز واقع نگردد. مثل این که گروهی برای تفحص به جنگل رفته باشند. آنها میدانند اگر قبل از تاریکی به مقر خود برنگردند، با خطرات مهلکی مواجه خواهند شد. لذا همین علم سبب میشود تا برگردند و با آن خطرات مواجه نشوند.
نمونه این گونه اعمال به تناسب علم، در زندگی روزمره ما بسیار است و نمونه های بارزی نیز در زندگی معصومین (ع) وجود داشته است. به عنوان مثال: پیامبر اکرم (ص) میدانستند که اگر امشب در شهر بمانند و در خانه و بستر خود بخوابند، ترور خواهند شد. لذا از خانه و شهر دور شدند تا ترور نشوند.
ب) - گاهی علم انسان به غیر از فعل یا حادثه، به تکلیف نیز تعلق میگیرد. مثل این که امام حسین علیهالسلام می دانستند اگر بروند شهید خواهند شد و نه تنها ایشان، بلکه بسیاری دیگر نیز بر اساس اخبار گذشته بر این امر اطلاع داشتند. اما علم ایشان که فقط به این حادثه محدود نبود، بلکه به تکلیف و نتایج عمل خود که آن تکلیف را ایجاب مینمود نیز علم داشتند و این علم سبب گردید که به کربلا بروند و شهید هم بشوند.
این نوع علم در ما نیز وجود دارد. مثل آن که بسیجی میداند اگر وارد این میدان مین شود، شهید خواهد شد، اما علم به تکلیف دارد و میداند که برای دفاع از اسلام و نجات سایر مجاهدین راه اسلام و ممانعت از غلبه دشمن، باید برود و رضایت خدا در این است. لذا پا در میدان مین گذاشته و شهید هم میشود. چنان چه هم امام حسین (ع) و هم حضرت علی اکبر (ع) و هم سایرین از دوست و دشمن میدانستند که اگر حضرت علی اکبر (ع) وارد میدان گردند، شهید خواهند شد. (ادامه دارد...)
۴۳۶
۱۴ شهریور ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.