کَی خُسْرو (به اوستایی: 𐬐𐬀𐬎𐬎𐬌 𐬵𐬀𐬊𐬯𐬭𐬀𐬎𐬎𐬀𐬢𐬵𐬀 ت.ت. 'کَوی هوُ

کَی‌خُسْرو (به اوستایی: 𐬐𐬀𐬎𐬎𐬌 𐬵𐬀𐬊𐬯𐬭𐬀𐬎𐬎𐬀𐬢𐬵𐬀 ت.ت. 'کَوی‌هوُسْرَوَه') در حماسه‌های ایرانی و شاهنامهٔ فردوسی، فرزند سیاوش و فرنگیس[۵] و نوادهٔ کی‌کاووس و افراسیاب است. واژه کی‌خسرو به معنی شاه نیک‌نام است. کی‌خسرو در دیانت و شهامت، سرآمد شاهان کیانی و نسبت به کی‌کاووس خوش‌نام‌تر است؛ زیرا کیکاووس در شاهنامه اعمالی موذیانه انجام می‌دهد[۶] ولی کی‌خسرو به‌عنوان پادشاهی دادگر و دلیر باقی می‌ماند. در شاهنامه و نوشتارهای پهلوی کی‌خسرو نمادی از یک شاهنشاه آرمانی است.