رهیمعیری

ﺷﺐ ﭼﻮ ﺑﻮﺳﯿﺪﻡ ﻟﺐ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺍﻭ
ﮔﺸﺖ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﻗﺎﻣﺖ ﻣﻮﺯﻭﻥ ﺍﻭ
ﺯﯾﺮ ﮔﯿﺴﻮ ﮐﺮﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﯾﺶ
ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﺧﻮﯾﺶ
ﮔﻔﺘﻤﺶ : ﺍﯼ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺻﺒﺢ ﺍﻣﯿﺪ
ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺐ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﯾﺪ؟
ﻗﺼﻪ ﭘﺮﺩﺍﺯﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﺒﻮﺩ
ﭼﺸﻢ ﻏﻤﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩ
ﻏﻨﭽﻪٔ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺷﮑﻔﺖ
ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﯿﺮﺕ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ
ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺭﺍﺯ ﻣﺎ ﮔﺮﺩﯾﺪ ﺷﺐ
ﺑﻮﺳﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﺷﺐ
ﺑﻮﺳﻪ ﺭﺍ ﺷﺐ ﺩﯾﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﮔﻔﺖ
ﻣﺎﻩ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺝ ﺁﺏ ﮔﻔﺖ
ﻣﻮﺝ ﺩﺭﯾﺎ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺎﺭﻭ ﺷﺘﺎﻓﺖ
ﺭﺍﺯ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺳﻮ ﺷﺘﺎﻓﺖ
ﻗﺼﻪ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻭ ﺑﻪ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﻟﮑﺸﯽ ﺯ ﺁﻥ ﺭﺍﺯ ﮔﻔﺖ
ﮔﻔﺖ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﺎﯾﻘﺒﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ
ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﯿﺪ ﺍﺯ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﯾﺶ
ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺯ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﺍﻭ
ﺩﻝ ﻧﺒﻮﺩ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺍﺯ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺍﻭ
ﻟﯿﮏ ﺩﺭﺩ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﺎﻥ ﻧﺎﭘﺨﺘﻪ ﻣﺮﺩ
ﺑﺎ ﺯﻧﯽ ﺁﻥ ﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﮐﺮﺩ
ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺯﻥ ﻣﺮﺩ ﻏﺎﻓﻞ ﺭﺍﺯ ﺭﺍ
ﺁﻥ ﺗﻬﯽ ﻃﺒﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﺍ
ﻻ ﺟﺮﻡ ﻓﺮﺩﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍﺯ ﻧﻬﻔﺖ
ﻗﺼﻪ ﮔﻮﯾﺎﻥ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ
ﺯﻥ ﺑﻪ ﻏﻤﺎﺯﯼ ﺩﻫﺎﻥ ﻭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻓﺸﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ


#رهی_معیری