امتدادِ گیسوانت

امتدادِ گیسوانت
بر لبانم ریخت
و ادامه یِ دگرگونی
از تاب تا بوسه
به آهِ شب پنجه کشید،

مهتاب از تو گداخت
آذینِ ستاره گُر گرفت
و خورشید از سینه یِ کران
نور نوشید،
آنچنان که ابر چکه چکه
نامِ تو بارید ،
آنقدر بارید
که دریا تا لبِ دامنت رسید
و موج ها یکی پس از دیگری
بی وقفه در انحنایِ تنت آرام جُستند،

باز هم آرام وُ آهسته
دست بر خستگی هایم بکش
که از آهنگِ نوازشت
باد در موهایم به رقص آید،

ای ناگهانی ترین
اتفاقِ زیبایِ جهان
دوباره حادثه ساز