ما می کوشیم دنیا را به دو نیمه تقسیم کنیم.

با این امید که بتوانیم در یک نیمه زندگی و نیمه دیگر را ترک کنیم. ما فکر میکنیم همه چیز من باید خوب باشد اما همچنان همان کسی که هستیم باقی می مانیم: خوب و بد.  چون تحمل همه آنچه در درونمان احساس می کنیم، دردناک است، نیمی از خود را نادیده می گیریم. اما، آیا آیینه آنچه در آن ظاهر می شود رد میکند؟
زندگی سوپرمارکت نیست که ما در آن احساساتی که دوست داریم انتخاب کنیم و بقیه را در قفسه ها رها کنیم. چرا باید زندگی را دو نیمه کنیم و یک نیمه آن را دور بیندازیم؟