مهدی صادقی

ﭘﺎﮐﺖ ﺷﯿﺮ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﻨﻢ ، ﺩﻭ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺍﻧﻘﻀﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﯾﺎﺩﻡ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻗﺪﯾﻢ ﻫﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺷﯿﺮ ﺭﺍ ﺑﺠﻮﺷﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﻭﺍ ﻧﺮﻓﺖ ﻭ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪ ﺧﻮﺭﺩﻧﯽ ﺳﺖ.
ﺯﯾﺮ ﮔﺎﺯ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻭ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮﺩﻡ ﭘﺎﯼ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺎﯾﭗ.
ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﺻﻒ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻭ ﻣﺪﺍﻡ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ.
ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻧﺪﺍﺭﻣﺖ ، ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺯﯾﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﺎﻟﯿﺴﺖ.
ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺯ ﺑﮑﻮﺑﻨﺪ ﺑﺮ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﻡ.
ﻣﺪﺍﻡ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﻢ ﻭ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰﻡ.
ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻠﻔﯿﻖ ﺷﺪﻩ ﺗﻖ ﺗﻖ ﺣﺮﻭﻑ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺎﯾﭗ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﻡ ﻋﺬﺍﺏ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ...
ﺻﺪﺍﯼ ﺳﺮ ﺭﻓﺘﻦ ﺷﯿﺮ ﻭ ﺑﻮﯼ ﮔﻨﺪ ﺳﻮﺧﺘﻨﺶ ﺭﻭﯼ ﺷﻌﻠﻪ ، ﯾﺎﺩﻡ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺷﯿﺮ ﺑﺨﻮﺭﻡ.
ﺑﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮﻭﻡ ؛ ﺷﯿﺮ ﻭﺍ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺷﯿﺮﺟﻮﺵ ﺭﺍ ﺧﻢ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻗﻄﺮﻩ ﺷﯿﺮ ﺭﺍ ﻣﯿﺮﯾﺰﻡ ﺩﻭﺭ.
ﺑﺮﻣﯿﮕﺮﺩﻡ ، ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻭﺍ ﺭﻓﺘﻪ ﯼ ﺗﺎﯾﭗ ﺷﺪﻩ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﻏﺬ ﺭﺍ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ.
ﮐﺎﻏﺬ ﺭﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯿﮑﺸﻢ ﻭ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﺍﺵ ﻣﯿﮑﻨﻢ.
ﻭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﭘﺴﺮﻡ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺷﺪ ﯾﺎﺩﻡ ﻧﺮﻭﺩ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﯾﻢ : ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪ ﻭ ﻭﺍ ﺭﻓﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﯾﺨﺖ ﺩﻭﺭ ، ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﯿﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ...




"مهدی صادقی"