بابک

عشق، امّا، کهنه نمی‌شود، تمام نمی‌شود. مصرف نمی‌شود. مگر عشق، یک وعده غذای چرب و چیل است که وقتی گرسنه و بی‌تاب رسیدی و خوردی و یک دو لیوان آب هم روی آن، باد کرده و سیر، کنار بکشی و خدا را شُکر کنی؟
عشق من می‌گویم یا دروغی‌ست که بعضی آدم‌های ضعیفِ آویخته به خود، به خود می‌گویند،
یا چیزی‌ست باقی،
به بقای حیات