مطلبش عالیه
مطلبش عالیه
بهشتی ها...
بهشتی فقط یک نام نیست که هر سال در هفتم تیر از او تجلیل کنیم و او را بستاییم، بلکه یک فرهنگ و قاموس است. فرهنگی که در لحظه لحظه سرافرازی این ملت، نقشی سترگ و در صحنه صحنه این انقلاب حضوری برجسته دارد.
مکتب بهشتی چون خونی تازه و جوشان در شریان های پیکره حیات معنوی این نهضت حسینی، جاری است.
اصلاً چرا باید همیشه همه، مثل هم بنویسند؟ چه کسی این کلیشه بی تأثیر را ساخت که سه دهه است در هر مناسبتی فقط از سجایا و اخلاقیات هر از دست رفته ای باید گفت؟ و کجاست تأثیر این قدردانی ها و کو عبرت اندوزی از این رویدادها؟
از او با تخم مرغ و گوجه گندیده استقبال می کردند. خودم دیدم، در کشور خودمان، نه در خارج!
خرده نگیرید، بگذارید آنها که نبوده اند و الان می بینند که در هفتم تیر چپ و راست از بهشتی می گویند و از زمین و آسمان بهشتی می بارد، بدانند که نام بهشتی چرا در تاریخ این ملت رنج کشیده باقی است؟ و چرا باید هفتم تیر را بزرگ بشماریم؟ و چرا انقلاب خمینی(ره) مدیون شهدای هفتم تیر است؟
بقای بهشتی مدیون مظلومیت اوست. همان مظلومیت که خمینی کبیر درباره اش قریب به مضمون فرمود: «چیزی که شهادت شهید بهشتی در برابر آن ناچیز است، مظلومیت اوست.»
همان رمز جاودانگی علی(ع)، آنگاه که در محراب مسجد کوفه به ضربت شقی ترین منافق تاریخ، محاسنش به خون سرش خضاب شد و فریاد برآورد که «فزت و رب الکعبه.» حتماً شنیده اید که وقتی خبرش در شهر پیچید که علی را در محراب مسجد به شهادت رسانده اند، کسانی گفتند مگر علی(ع) نماز می خواند؟
و با خود می اندیشم که علی(ع) از کدام غصه رها شد که رستگار شد؟ ... بگذریم. بهشتی از همان طایفه بود، از همان قافله که به سوی حرم دوست می تاختند و از دشواری راه و خار مغیلان و ملامت ناکسان باکی نداشتند. گرچه دلشان از تیغ تیز طعنه شرحه شرحه بود.
آن روزها، آن رئیس جمهور روسیاه با جذاب ترین ابزار تبلیغاتی غنیمت آورده از فرنگ، بهشتی و یاران صادقش را در چشم مردمان مغضوب کرده بود؛ چهره مردمی ترین روحانی خدمتگزار را که همه وجودش وقف خدمت مفید و مدبّرانه به مردم بود. آری، جز به بهای شهادت عظیم او و یارانش محال بود پرده سیاه تزویر از چهره نفاق دریده شود. در این موضوع، فراوان می توان نوشت، ولی می دانم که مقالات طولانی خواننده ندارد.
این همه نوشتم تا تلنگری باشد که «بهشتی ها» را امروز هم باید دریافت. خوّاص قوم، چراغ هدایت در دست، بی باک از «لومه لائم» نباید بگذارند در ظلمات جهالت و تعصبّات کور منافقین قدیم و جدید، چهره منور یاران صادق و رفیقان موافق قافله سالار عشق حضرت خمینی کبیر، مخدوش شود.
و نیاید آن روز که برای روشن شدن راه، یاری دیگر از یاران امام(ره)، چون شمع بسوزد تا چهره واقعی دشمنان انقلاب آسمانی مان بر همگان نمایان شود. خدای را سپاس می گوییم که کاروان انقلاب حسینی با رهبری الهی برادر و شاگرد خمینی(ره)، که او نیز زخم کینه نفاق بر دل و دست دارد، بالنده تر از گذشته به سوی نور و رستگاری در حرکت است.
یاد سید و سالار شهیدان انقلاب، شهید مظلوم، دکتر بهشتی و یاران باوفا و همراهان باصفای او که جانشان را بر سر عهد و پیمانشان با خدای بزرگ نهادند و جاودانه شدند، همیشه گرامی باد.
====================================================================
می خواستم از تو گویم این بار سرود
دیدم که فراتری از این شعر فرود
خاموش شدم از آنکه جاری می شد
از دیده دو رود و بر لبم نیز درود
=====================================================
در محفل عاشقان فرزانه و مست
می گشت سبوی کربلا دست به دست
ناگاه ز خیل ناکسان، دستی پست
هفتاد و دو پیمانه به یک سنگ شکست*
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
بهشتی ها...
بهشتی فقط یک نام نیست که هر سال در هفتم تیر از او تجلیل کنیم و او را بستاییم، بلکه یک فرهنگ و قاموس است. فرهنگی که در لحظه لحظه سرافرازی این ملت، نقشی سترگ و در صحنه صحنه این انقلاب حضوری برجسته دارد.
مکتب بهشتی چون خونی تازه و جوشان در شریان های پیکره حیات معنوی این نهضت حسینی، جاری است.
اصلاً چرا باید همیشه همه، مثل هم بنویسند؟ چه کسی این کلیشه بی تأثیر را ساخت که سه دهه است در هر مناسبتی فقط از سجایا و اخلاقیات هر از دست رفته ای باید گفت؟ و کجاست تأثیر این قدردانی ها و کو عبرت اندوزی از این رویدادها؟
از او با تخم مرغ و گوجه گندیده استقبال می کردند. خودم دیدم، در کشور خودمان، نه در خارج!
خرده نگیرید، بگذارید آنها که نبوده اند و الان می بینند که در هفتم تیر چپ و راست از بهشتی می گویند و از زمین و آسمان بهشتی می بارد، بدانند که نام بهشتی چرا در تاریخ این ملت رنج کشیده باقی است؟ و چرا باید هفتم تیر را بزرگ بشماریم؟ و چرا انقلاب خمینی(ره) مدیون شهدای هفتم تیر است؟
بقای بهشتی مدیون مظلومیت اوست. همان مظلومیت که خمینی کبیر درباره اش قریب به مضمون فرمود: «چیزی که شهادت شهید بهشتی در برابر آن ناچیز است، مظلومیت اوست.»
همان رمز جاودانگی علی(ع)، آنگاه که در محراب مسجد کوفه به ضربت شقی ترین منافق تاریخ، محاسنش به خون سرش خضاب شد و فریاد برآورد که «فزت و رب الکعبه.» حتماً شنیده اید که وقتی خبرش در شهر پیچید که علی را در محراب مسجد به شهادت رسانده اند، کسانی گفتند مگر علی(ع) نماز می خواند؟
و با خود می اندیشم که علی(ع) از کدام غصه رها شد که رستگار شد؟ ... بگذریم. بهشتی از همان طایفه بود، از همان قافله که به سوی حرم دوست می تاختند و از دشواری راه و خار مغیلان و ملامت ناکسان باکی نداشتند. گرچه دلشان از تیغ تیز طعنه شرحه شرحه بود.
آن روزها، آن رئیس جمهور روسیاه با جذاب ترین ابزار تبلیغاتی غنیمت آورده از فرنگ، بهشتی و یاران صادقش را در چشم مردمان مغضوب کرده بود؛ چهره مردمی ترین روحانی خدمتگزار را که همه وجودش وقف خدمت مفید و مدبّرانه به مردم بود. آری، جز به بهای شهادت عظیم او و یارانش محال بود پرده سیاه تزویر از چهره نفاق دریده شود. در این موضوع، فراوان می توان نوشت، ولی می دانم که مقالات طولانی خواننده ندارد.
این همه نوشتم تا تلنگری باشد که «بهشتی ها» را امروز هم باید دریافت. خوّاص قوم، چراغ هدایت در دست، بی باک از «لومه لائم» نباید بگذارند در ظلمات جهالت و تعصبّات کور منافقین قدیم و جدید، چهره منور یاران صادق و رفیقان موافق قافله سالار عشق حضرت خمینی کبیر، مخدوش شود.
و نیاید آن روز که برای روشن شدن راه، یاری دیگر از یاران امام(ره)، چون شمع بسوزد تا چهره واقعی دشمنان انقلاب آسمانی مان بر همگان نمایان شود. خدای را سپاس می گوییم که کاروان انقلاب حسینی با رهبری الهی برادر و شاگرد خمینی(ره)، که او نیز زخم کینه نفاق بر دل و دست دارد، بالنده تر از گذشته به سوی نور و رستگاری در حرکت است.
یاد سید و سالار شهیدان انقلاب، شهید مظلوم، دکتر بهشتی و یاران باوفا و همراهان باصفای او که جانشان را بر سر عهد و پیمانشان با خدای بزرگ نهادند و جاودانه شدند، همیشه گرامی باد.
====================================================================
می خواستم از تو گویم این بار سرود
دیدم که فراتری از این شعر فرود
خاموش شدم از آنکه جاری می شد
از دیده دو رود و بر لبم نیز درود
=====================================================
در محفل عاشقان فرزانه و مست
می گشت سبوی کربلا دست به دست
ناگاه ز خیل ناکسان، دستی پست
هفتاد و دو پیمانه به یک سنگ شکست*
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
۳.۳k
۰۷ تیر ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۴)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.