این پست کپی شده و من ننوشتمش*
پاسخ اینستاگرام «علامه حکیمی» به اظهارات بحث برانگیز پناهیان
صفحه اینستاگرامی علامه محمدرضا حکیمی از علمای برجسته علوم دینی در مشهد در پاسخ به اظهارات اخیر حجت الاسلام پناهیان درباره ضرورت ثروت اندوزی پاسخ داد.
پایگاه خبری تحلیلی نامه نیوز:
صفحه اینستاگرامی علامه محمدرضا حکیمی از علمای برجسته علوم دینی در مشهد در پاسخ به اظهارات اخیر حجت الاسلام پناهیان درباره ضرورت ثروت اندوزی پاسخ داد.
به گزارش نامه نیوز، متن پاسخ به اظهارات چالش برانگیز حجت الاسلام پناهیان به این شرح است:
آقای پناهیان در سخنرانی شب عاشورای سال۹۷ در مسجد دانشگاه امام صادق در بخ هایی از سخنان خود با نقل روایتی از اموال امام علی می‌گوید:
«طلحه و زیبر گفتند علی بن ابی طالب پول ندارد می‌خواهد خلیفه شود. امیرالمومنین علی علیه السلام دستور داد به عمالش که پولهای من را که دستتان است و دارید با آن کار می‌کنید بیاورید. یک تپه ای از پول نقد شد.» و در جای دیگر خطاب به حاضرین با طرح پرسشی بلاغی و یک استفهام انکاری می‌گوید: «حضرت علی باغ‌هایی که درست کرد، چاه‌هایی که کند، کشاورزی‌ای که می‌کرد، پولی که به دست می‌آورد به اندازه نیازش بود یا بیش از نیازش؟»
گویا علامه حکیمی سالیان پیش که در دایره المعارف حدیث الحیات از اقتصاد اسلامی می‌نوشت این روزها را می‌دید که کسانی بر سر منبر رسول خدا برای توجیه اشرافیت مذهبی چهره نورانی علی را نیز هزینه خواهند کرد، که این گونه پاسخ داده بود:
«و از جمله انفاق‌هاى گرانبار امير المؤمنين«ع» به مردم نيازمند و كمک رسانى به آنان چنين است كه در منابع حديث و تاريخ آمده است:
«درآمد على«ع» چهل هزار دينار بود، او همه را صدقه قرار داد (و وقف كرد) و شمشيرش را فروخت و فرمود: "لو كان عندي عشاء ما بعته" اگر خوراک شام را می‌داشتم آن را نمی‌فروختم»
و از غفلت است كه اين موضوع با عنوان «كثرة مال امير المؤمنين فراوانى مال امير المؤمنين» ياد شود، يا بگويند كه آن امام مال فراوان داشته است، كه در آن صورت براى اشخاص بی اطلاع اين توهّم پيش آيد، كه او اين اموال را براى خود نگاه می‌داشت و آنها را صرف معيشت و رفاه گرايىخود و نزديكانش می‌کرد.
و اين امر دستاويزى فراهم سازد براى نيكو جلوه دادن تكاثر و ثروتمندى. و حق آن است كه گفته شود: «انفاق گرانبار امير المؤمنين» يا «زهد بسيار او» يا «فقر اختيارى او» يا «اهتمام شديد او به بی‌نياز كردن مردم و زدودن فقر از اجتماع» و نظاير اين‌ها.
آن مال چگونه می‌تواند عنوان مالدارى وافر داشته باشد، در صورتى كه دارنده آن شمشيرش را می‌فروشد و می‌گويد: «اگر خوراک شام را می داشتم آن را نمی‌فروختم»؟ پس امير المؤمنين «ع» مال را براى انفاق به دست می آورد نه براى نگاه داشتن و ذخيره كردن و بهرهمند شدن
صفحه اینستاگرامی علامه محمدرضا حکیمی از علمای برجسته علوم دینی در مشهد در پاسخ به اظهارات اخیر حجت الاسلام پناهیان درباره ضرورت ثروت اندوزی پاسخ داد.
پایگاه خبری تحلیلی نامه نیوز:
صفحه اینستاگرامی علامه محمدرضا حکیمی از علمای برجسته علوم دینی در مشهد در پاسخ به اظهارات اخیر حجت الاسلام پناهیان درباره ضرورت ثروت اندوزی پاسخ داد.
به گزارش نامه نیوز، متن پاسخ به اظهارات چالش برانگیز حجت الاسلام پناهیان به این شرح است:
آقای پناهیان در سخنرانی شب عاشورای سال۹۷ در مسجد دانشگاه امام صادق در بخ هایی از سخنان خود با نقل روایتی از اموال امام علی می‌گوید:
«طلحه و زیبر گفتند علی بن ابی طالب پول ندارد می‌خواهد خلیفه شود. امیرالمومنین علی علیه السلام دستور داد به عمالش که پولهای من را که دستتان است و دارید با آن کار می‌کنید بیاورید. یک تپه ای از پول نقد شد.» و در جای دیگر خطاب به حاضرین با طرح پرسشی بلاغی و یک استفهام انکاری می‌گوید: «حضرت علی باغ‌هایی که درست کرد، چاه‌هایی که کند، کشاورزی‌ای که می‌کرد، پولی که به دست می‌آورد به اندازه نیازش بود یا بیش از نیازش؟»
گویا علامه حکیمی سالیان پیش که در دایره المعارف حدیث الحیات از اقتصاد اسلامی می‌نوشت این روزها را می‌دید که کسانی بر سر منبر رسول خدا برای توجیه اشرافیت مذهبی چهره نورانی علی را نیز هزینه خواهند کرد، که این گونه پاسخ داده بود:
«و از جمله انفاق‌هاى گرانبار امير المؤمنين«ع» به مردم نيازمند و كمک رسانى به آنان چنين است كه در منابع حديث و تاريخ آمده است:
«درآمد على«ع» چهل هزار دينار بود، او همه را صدقه قرار داد (و وقف كرد) و شمشيرش را فروخت و فرمود: "لو كان عندي عشاء ما بعته" اگر خوراک شام را می‌داشتم آن را نمی‌فروختم»
و از غفلت است كه اين موضوع با عنوان «كثرة مال امير المؤمنين فراوانى مال امير المؤمنين» ياد شود، يا بگويند كه آن امام مال فراوان داشته است، كه در آن صورت براى اشخاص بی اطلاع اين توهّم پيش آيد، كه او اين اموال را براى خود نگاه می‌داشت و آنها را صرف معيشت و رفاه گرايىخود و نزديكانش می‌کرد.
و اين امر دستاويزى فراهم سازد براى نيكو جلوه دادن تكاثر و ثروتمندى. و حق آن است كه گفته شود: «انفاق گرانبار امير المؤمنين» يا «زهد بسيار او» يا «فقر اختيارى او» يا «اهتمام شديد او به بی‌نياز كردن مردم و زدودن فقر از اجتماع» و نظاير اين‌ها.
آن مال چگونه می‌تواند عنوان مالدارى وافر داشته باشد، در صورتى كه دارنده آن شمشيرش را می‌فروشد و می‌گويد: «اگر خوراک شام را می داشتم آن را نمی‌فروختم»؟ پس امير المؤمنين «ع» مال را براى انفاق به دست می آورد نه براى نگاه داشتن و ذخيره كردن و بهرهمند شدن
۳.۳k
۰۴ اردیبهشت ۱۴۰۲
دیدگاه ها (۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.