📺پس از مطالعه متن مشتاق خوندن دیدگاه های شما عزیزان هستم
📺پس از مطالعه متن مشتاق خوندن دیدگاه های شما عزیزان هستم که آیا با نویسنده موافق هستید یا مخالف،با ذکر دلیل.
کودک و نوجوان که بودم تلویزیون جمهوری اسلامی یک و دو کانال داشت.ماهواره و اینترنتی در کار نبود و اگر هم بود عمومی نشده بود.
روزهای جمعه کانال یک،فیلم سینمایی پخش می کرد.کل هفته انتظار می کشیدیم که روز جمعه فیلم ببینیم؛آن‌هم چه فیلم دیدنی.
در میان فیلم بارها قطع می شد و می نوشت "ادامه برنامه تا چند لحظه دیگر".گاهی فیلم قطع می شد و دیگر نمی آمد.
فیلم ها هم عموما فیلم هایی بود که داستانش در مناطق سردسیر جهان می گذشت تا زنان در آن حجاب کامل تری داشته باشند.
وضعیت در جهان هم با اختلاف،مشابه بود و اینترنت و ماهواره تا این اندازه عمومی نشده بود.
ما در آن زمان از همان فیلم‌ها لذت می بردیم چرا که چیز دیگری در دسترس نبود.
امروز اما وضعیت تفاوت کرده است.هر کس در خانه اش به اینترنت دسترسی دارد با میلیون ها برنامه تفریحی در دسترس.
شبکه های ماهواره ای هم دسترسی ما به فیلم ها را به بی نهایت رسانده است؛شبکه‌های خصوصی هم همچنین.
اما ممکن است کسانی باشند که هنوز معتقد باشند که آن شرایط پیشین لذت بخش تر بوده است.
امروز وقتی نشسته ایم و یک فیلم یا برنامه مورد علاقه امان را می بینیم این برنامه را در ازای از دست دادن صدها و بلکه هزاران برنامه لذت بخش دیگر تماشا می کنیم که امکان دیدنش برای ما وجود دارد و ممکن است تکثر و تعدد منابع لذت و عدم دسترسی ما به همه آن ها موجب شود که از همان برنامه لذت بخشی که می بینیم هم لذت کافی و وافی نبریم.
این جا است که ممکن است گمان کنیم منابع متعدد لذت و قدرت بالای ما برای انتخاب،برای ما بهجت و فرح بخشی و لذت به ارمغان نمی آورد و همان زمان که یک کانال داشتیم و یک فیلم-که از قضا مورد علاقه امان هم نبود و با مشقت بسیار می دیدیم-لذت بیشتری می بردیم.
یکی از دلایلی که برخی را به این نظر می رساند که در گذشته در میان مردم لذت بیشتری سکنا داشت ممکن است همین محدودیت منابع لذت بوده باشد.
انسان باید بیاموزد که چگونه با منابع گسترده لذت و انتخاب های فراوانی که برای تمتع دارد،بیشتر لذت ببرد.
#نوستالوژی #لذت #فیلم
#تلویزیون #ماهواره #اینترنت #موبایل
کودک و نوجوان که بودم تلویزیون جمهوری اسلامی یک و دو کانال داشت.ماهواره و اینترنتی در کار نبود و اگر هم بود عمومی نشده بود.
روزهای جمعه کانال یک،فیلم سینمایی پخش می کرد.کل هفته انتظار می کشیدیم که روز جمعه فیلم ببینیم؛آن‌هم چه فیلم دیدنی.
در میان فیلم بارها قطع می شد و می نوشت "ادامه برنامه تا چند لحظه دیگر".گاهی فیلم قطع می شد و دیگر نمی آمد.
فیلم ها هم عموما فیلم هایی بود که داستانش در مناطق سردسیر جهان می گذشت تا زنان در آن حجاب کامل تری داشته باشند.
وضعیت در جهان هم با اختلاف،مشابه بود و اینترنت و ماهواره تا این اندازه عمومی نشده بود.
ما در آن زمان از همان فیلم‌ها لذت می بردیم چرا که چیز دیگری در دسترس نبود.
امروز اما وضعیت تفاوت کرده است.هر کس در خانه اش به اینترنت دسترسی دارد با میلیون ها برنامه تفریحی در دسترس.
شبکه های ماهواره ای هم دسترسی ما به فیلم ها را به بی نهایت رسانده است؛شبکه‌های خصوصی هم همچنین.
اما ممکن است کسانی باشند که هنوز معتقد باشند که آن شرایط پیشین لذت بخش تر بوده است.
امروز وقتی نشسته ایم و یک فیلم یا برنامه مورد علاقه امان را می بینیم این برنامه را در ازای از دست دادن صدها و بلکه هزاران برنامه لذت بخش دیگر تماشا می کنیم که امکان دیدنش برای ما وجود دارد و ممکن است تکثر و تعدد منابع لذت و عدم دسترسی ما به همه آن ها موجب شود که از همان برنامه لذت بخشی که می بینیم هم لذت کافی و وافی نبریم.
این جا است که ممکن است گمان کنیم منابع متعدد لذت و قدرت بالای ما برای انتخاب،برای ما بهجت و فرح بخشی و لذت به ارمغان نمی آورد و همان زمان که یک کانال داشتیم و یک فیلم-که از قضا مورد علاقه امان هم نبود و با مشقت بسیار می دیدیم-لذت بیشتری می بردیم.
یکی از دلایلی که برخی را به این نظر می رساند که در گذشته در میان مردم لذت بیشتری سکنا داشت ممکن است همین محدودیت منابع لذت بوده باشد.
انسان باید بیاموزد که چگونه با منابع گسترده لذت و انتخاب های فراوانی که برای تمتع دارد،بیشتر لذت ببرد.
#نوستالوژی #لذت #فیلم
#تلویزیون #ماهواره #اینترنت #موبایل
۷.۹k
۰۳ آبان ۱۴۰۰
دیدگاه ها (۱۹)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.