ما آدم ها خیلی عجیبیم

ما آدم ها خیلی عجیبیم!
به کسی دل میبندیم که به طور واضح میبینیم دلش پیش مانیست...
از هرچی که داریم و نداریم براش مایه میذاریم
خودمونُ گول میزنیم که نه دوسم داره...
میبینیم  وقتی که باهمیم خوشحال نیست،
فکر یک نفرِ دیگه اذیتش میکنه،
وباز هم سرخودمون شیره میمالیم...
ومسلما بعد یه مدت
ترکمون میکنه و ازما میمونه فقط یک تیکه چوب که تو رودخونه افتاده و هرطرف که آب میره اونو با خودش میبره...
بدون هیچ هدف و امیدی!

اونجاست که مینالی از زمین و زمان!
دقیقا همونجا...
بهتره یکم فکرکنیم
شاید این ماییم که اشتباه کردیم...
ماییم که آدم اشتباهی رو وارد زندگیمون کردیم...
ماییم که نخواستیم واقعیت رو قبول کنیم!