مونالیزا پارت ۱۳

با شُک به عقب برگشت و پسر کوچولویی که قلم هارا از دستش کشیده بود نگاه کرد
دیوید بود.
پسر یکی از کشاورز های آنجا
با دیوید خوب بود
با اینکه خیلی بزرگتر از اون بود اما با او میخندید و شاد بود
حالا هم انگار حس شوخ طبعی دیوید گل کرده است
با فهمیدن اینکه او دیوید است لبخند بر لب آورد
و به دنبالش رفت
+دیویدددد بیا بده من اون قلمارو کار دارم
+پسررررر الان نهههه بدشوننن دیگه
=هوووووو
تهیونگ از ترس کمی بالا پرید
+یا مسیح آروم بابااا
=حسابی ترسیدی هاا
+حالاااا بده من قلمارو
=نمیدم
+خواهششششش
=باشه بابا بگیر
قلم هارا جلو آورد و تا تهیونگ خواست آنها را بگیر دوباره عقب کشیدشان
=به یه شرط
+ببینم تو الان داری سواستفاده میکنییی؟
=دقیقا
+چیههههه؟
= از اون پسره خوشت اومده

اینار ضربان قلب نقاش بلند تر زده شد

+بیا برو بچههههه چی میگی واس خودت
=ولی تو عاشقش شدی
+نخیرمممممممم این کار جرمه
=مگه عشق زمان و مکان و جنسیت و چهره داره؟
ای کاش درک همه مانند بچه ی ۱۳ ساله بود
برای بار هزارم افسوس بر دنیا که انقدر بی درک است
+نمیدونم دیوید نمیدونم
=ولی درست میگفتم نه؟
+بازم جوابی براش ندارم
=ولی تو غرق نگاهش شده بودی

دیوید راست می‌گفت
اون فقط غرق نشده بود
مرده بود

+بیخیال پسر بعدا حرف می‌زنیم
=باشه بگیر

......
لایک؟