وقتی دیوار، شیشه ای نیست
🔹شاید برای پُز دادن است یا گرفتن جایگاهی درون گروه؛ اما خاطره‌سازی و ساخت داستان‌های تخیلی جزء لاینفک صحبت‌های افرادیست که به عنوان محکوم امنیتی مدتی را در یکی از زندان‌های ایران گذرانده‌اند. آنهایی که شاهدشان دُمشان است و بدون هیچ سند و مدرکی از خود یک مهاتما گاندی تقلبی برای جریان سیاسی‌شان می‌سازند. به قول سهراب سپهری، چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید؛ به واقع، با کمی پرس و جو می‌توان فهمید که خبری از سیاهچاله و تاریکخانه در زندان‌های کشورمان نیست.
🔹طبق گفته کارشناسان و حتی برخی از اپوزیسیون خارج‌نشین، زندان‌های ایران براساس نُرم‌های جهانی، یکی از استاندارد‌ترین و عالی‌ترین زندان‌های جهان است که علاوه بر داشتن محیطی سرسبز و پاکیزه، حاوی امکانات آموزشی و تربیتی‌ست که به واقع زندانی را دچار تغییر و تحول کرده و به اصطلاح شخص دیگری را وارد جامعه می‌کند. این موضوع را حتی یکی از جنجالی‌ترین زندانیان حاضر در زندان‌های ایران یعنی سپیده قلیان هم تأیید کرده است و در گفتگو کوتاه خود با رئیس کل سازمان زندان‌های کشور از فوق‌العاده بودن شرایط خود در زندان گفت و از کادر زندان به نیکی یاد کرد و آنها را به مانند خانواده‌ی خود دانست.
🔹نیاز به تمرکز و تفحص نیست تا بدانیم، محکوم امنیتی طعمه‌ی رسانه‌هاست؛ علی‌الخصوص رسانه‌های سناریو‌ساز خارج‌نشین. چه کسی می‌خواهد بفهمد که زندانی، چگونه دوران محکومیت خود را گذرانده است؟ مگر دیوار‌های زندان از جنس شیشه است که حقایق برای عموم عیان شود؟... پس، در این زمان است که دروغ‌پراکن‌ها و سناریو‌ساز‌ها به دستور اربابان خود به صف می‌شوند و اذهان جامعه‌ی هدف خود را تحت تأثیر قرار می‌دهند.
🔹آنها آش را تا حدی شور می‌کنند که حتی اگر خود زندانی هم از دروغین بودن ادعا‌های رسانه‌های فارسی زبان سخن بگوید، باز هم اذهان متأثر شده با تکیه بر کلید واژه‌ی "اجبار"، که از طریق همان رسانه‌ها و تحلیلگرانش به گوشش رسیده، حرف‌های زندانی را فرمایشی و از سر اجبار خوانده و همچنان بر سر مواضع غلط خود می‌مانند. تا جایی که باعث شد فردی به نام "آرمیتا عباسی"، که جزء همان محکومینی است که مورد سوء‌استفادهِ خبریِ رسانه‌های فارسی زبان قرار گرفتند، در پیامی ویدئویی خطاب به آنها بگوید: از نظر من همه چیز شفاف است. یکسری دوست ندارند حقیقت را قبول کنند و هر چقدر هم توضیح‌دهی، دوست ندارند باور کنند. آنقدر حرف‌های یک عده بدون مدرک و بدون هیچ پایه و اساسی هست که من اصلا دلم نمی‌خواد به آنها بپردازم چه برسه به اینکه بخوام تکذیب کنم. اینها همان کسانی هستند که وقتی من نبودم، می‌گفتند که مو‌های آرمیتا عباسی را تراشیدند، ناخن‌های آرمیتا را کشیدند و بدون هیچ مدرکی شما را روی یک موجی سوار کردند. وقتی من برگشتم، همان افرادی که دنبال حاشیه بودند، از من طلبکار شدند که چرا ناخن‌هایت کشیده نشده!؟ چرا مو‌هایت تراشیده نشده!؟ اصلاً چرا زنده‌ای!؟
🔹نمی‌دانیم شاید هنوز رسانه‌های ماهواره‌ای گمان می‌کنند که انقلابی در کشور رخ نداده که انتظار شکنجه و تهدید را از زندان‌های ایران دارند. شاید فکر می‌کنند امثال پزشک احمدی‌ها، تهرانی‌ها و ثابتی‌ها همچنان امور زندان‌ها را به عهده دارند و با شکنجه و تزریق آمپول هوا به جان زندانی‌ها می‌افتند. اگر فراموش کرده‌اند یا خود را به فراموشی زده‌اند باید به آنها گفت که از زندان‌های عهد پهلوی دیگر جزء صفحاتی خاطره، چیز دیگری نمانده است. مکان همان است ولی مراقبانش فرق کرده‌اند. همه‌ی تهدید‌ها، هتک حرمت‌ها، کتک زدن‌ها، به برق وصل کردن‌ها، شکنجه‌های جنسی و اقرار گرفتن‌های اجباری و دروغین، نزدیک به پنجاه سال پیش و پس از انقلاب مردم ایران از فضای زندان‌های کشورمان بیرون رفته است.
🔹بدون تردید، در ایران امروز به دلیل وجود اعتقادات دینی و قانون اساسی مقتدر، هرگز اجازه‌ی شکنجه متهمان داده نمی‌شود و اگر سیستم از وجود چنین موضوعی به واسطه‌ی اشتباه فردی، با خبر شود به سرعت با آن برخورد می‌کند و تمام و کمال تا جایی که قانون اجازه دهد از زندانی حمایت خواهد کرد.
🔹طبق گفته کارشناسان و حتی برخی از اپوزیسیون خارج‌نشین، زندان‌های ایران براساس نُرم‌های جهانی، یکی از استاندارد‌ترین و عالی‌ترین زندان‌های جهان است که علاوه بر داشتن محیطی سرسبز و پاکیزه، حاوی امکانات آموزشی و تربیتی‌ست که به واقع زندانی را دچار تغییر و تحول کرده و به اصطلاح شخص دیگری را وارد جامعه می‌کند. این موضوع را حتی یکی از جنجالی‌ترین زندانیان حاضر در زندان‌های ایران یعنی سپیده قلیان هم تأیید کرده است و در گفتگو کوتاه خود با رئیس کل سازمان زندان‌های کشور از فوق‌العاده بودن شرایط خود در زندان گفت و از کادر زندان به نیکی یاد کرد و آنها را به مانند خانواده‌ی خود دانست.
🔹نیاز به تمرکز و تفحص نیست تا بدانیم، محکوم امنیتی طعمه‌ی رسانه‌هاست؛ علی‌الخصوص رسانه‌های سناریو‌ساز خارج‌نشین. چه کسی می‌خواهد بفهمد که زندانی، چگونه دوران محکومیت خود را گذرانده است؟ مگر دیوار‌های زندان از جنس شیشه است که حقایق برای عموم عیان شود؟... پس، در این زمان است که دروغ‌پراکن‌ها و سناریو‌ساز‌ها به دستور اربابان خود به صف می‌شوند و اذهان جامعه‌ی هدف خود را تحت تأثیر قرار می‌دهند.
🔹آنها آش را تا حدی شور می‌کنند که حتی اگر خود زندانی هم از دروغین بودن ادعا‌های رسانه‌های فارسی زبان سخن بگوید، باز هم اذهان متأثر شده با تکیه بر کلید واژه‌ی "اجبار"، که از طریق همان رسانه‌ها و تحلیلگرانش به گوشش رسیده، حرف‌های زندانی را فرمایشی و از سر اجبار خوانده و همچنان بر سر مواضع غلط خود می‌مانند. تا جایی که باعث شد فردی به نام "آرمیتا عباسی"، که جزء همان محکومینی است که مورد سوء‌استفادهِ خبریِ رسانه‌های فارسی زبان قرار گرفتند، در پیامی ویدئویی خطاب به آنها بگوید: از نظر من همه چیز شفاف است. یکسری دوست ندارند حقیقت را قبول کنند و هر چقدر هم توضیح‌دهی، دوست ندارند باور کنند. آنقدر حرف‌های یک عده بدون مدرک و بدون هیچ پایه و اساسی هست که من اصلا دلم نمی‌خواد به آنها بپردازم چه برسه به اینکه بخوام تکذیب کنم. اینها همان کسانی هستند که وقتی من نبودم، می‌گفتند که مو‌های آرمیتا عباسی را تراشیدند، ناخن‌های آرمیتا را کشیدند و بدون هیچ مدرکی شما را روی یک موجی سوار کردند. وقتی من برگشتم، همان افرادی که دنبال حاشیه بودند، از من طلبکار شدند که چرا ناخن‌هایت کشیده نشده!؟ چرا مو‌هایت تراشیده نشده!؟ اصلاً چرا زنده‌ای!؟
🔹نمی‌دانیم شاید هنوز رسانه‌های ماهواره‌ای گمان می‌کنند که انقلابی در کشور رخ نداده که انتظار شکنجه و تهدید را از زندان‌های ایران دارند. شاید فکر می‌کنند امثال پزشک احمدی‌ها، تهرانی‌ها و ثابتی‌ها همچنان امور زندان‌ها را به عهده دارند و با شکنجه و تزریق آمپول هوا به جان زندانی‌ها می‌افتند. اگر فراموش کرده‌اند یا خود را به فراموشی زده‌اند باید به آنها گفت که از زندان‌های عهد پهلوی دیگر جزء صفحاتی خاطره، چیز دیگری نمانده است. مکان همان است ولی مراقبانش فرق کرده‌اند. همه‌ی تهدید‌ها، هتک حرمت‌ها، کتک زدن‌ها، به برق وصل کردن‌ها، شکنجه‌های جنسی و اقرار گرفتن‌های اجباری و دروغین، نزدیک به پنجاه سال پیش و پس از انقلاب مردم ایران از فضای زندان‌های کشورمان بیرون رفته است.
🔹بدون تردید، در ایران امروز به دلیل وجود اعتقادات دینی و قانون اساسی مقتدر، هرگز اجازه‌ی شکنجه متهمان داده نمی‌شود و اگر سیستم از وجود چنین موضوعی به واسطه‌ی اشتباه فردی، با خبر شود به سرعت با آن برخورد می‌کند و تمام و کمال تا جایی که قانون اجازه دهد از زندانی حمایت خواهد کرد.
۱.۱k
۰۸ شهریور ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.