ﺍﯼ ﺑﺎﺩ ﺑﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻞ ﺑﮕﻮ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻣﺎ

ﺍﯼ ﺑﺎﺩ ﺑﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻞ ﺑﮕﻮ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻣﺎ
ﮐﺎﯼ ﮔﻞ ﮔﺮﻳﺰ ﺍﻧﺪﺭ ﺷﮑﺮ ﭼﻮﻥ ﮔﺸﺘﯽ ﺍﺯ ﮔﻠﺸﻦ ﺟﺪﺍ
ﺍﯼ ﮔﻞ ﺯ ﺍﺻﻞ ﺷﮑﺮﯼ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺷﮑﺮ ﻻﻳﻘﺘﺮﯼ
ﺷﮑﺮ ﺧﻮﺵ ﻭ ﮔﻞ ﻫﻢ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﺘﺮ ﻭﻓﺎ
ﺭﺥ ﺑﺮ ﺭﺥ ﺷﮑﺮ ﺑﻨﻪ ﻟﺬﺕ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﻮ ﺑﺪﻩ
ﺩﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﺷﮑﺮ ﺑﺠﻪ ﺍﺯ ﺗﻠﺨﯽ ﺟﻮﺭ ﻓﻨﺎ
ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﮔﺸﺘﯽ ﮔﻠﺸﮑﺮ ﻗﻮﺕ ﺩﻟﯽ ﻧﻮﺭ ﻧﻈﺮ
ﺍﺯ ﮔﻞ ﺑﺮﺁ ﺑﺮ ﺩﻝ ﮔﺬﺭ ﺁﻥ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ
ﺑﺎ ﺧﺎﺭ ﺑﻮﺩﯼ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﭼﻮﻥ ﻋﻘﻞ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﯽ ﻗﺮﻳﻦ
ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺗﺎ ﻟﻘﺎ
ﺩﺭ ﺳﺮ ﺧﻠﻘﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ
ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺧﻴﺰﺩ ﻧﻘﺶ ﻫﺎ
ﺍﯼ ﮔﻞ ﺗﻮ ﻣﺮﻍ ﻧﺎﺩﺭﯼ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻣﯽ ﭘﺮﯼ
ﮐﺎﻣﺪ ﭘﻴﺎﻣﺖ ﺯﺍﻥ ﺳﺮﯼ ﭘﺮﻫﺎ ﺑﻨﻪ ﺑﯽ ﭘﺮ ﺑﻴﺎ
ﺍﯼ ﮔﻞ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﺯﺍﻥ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﻨﺪﻳﺪﻩ ﺍﯼ
ﺯﺍﻥ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﺪﺭﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﯼ ﮐﺮﺑﺰ ﻟﻌﻠﻴﻦ ﻗﺒﺎ
ﮔﻞ ﻫﺎﯼ ﭘﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ
ﮐﺎﯼ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺮﺩﺑﺎﻥ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺳﭙﺎﺭﺩ ﺩﺭ ﺑﻼ
ﻫﻴﻦ ﺍﺯ ﺗﺮﺷﺢ ﺯﻳﻦ ﻃﺒﻖ ﺑﮕﺬﺭ ﺗﻮ ﺑﯽ ﺭﻩ ﭼﻮﻥ ﻋﺮﻕ
ﺍﺯ ﺷﻴﺸﻪ ﮔﻼﺑﮕﺮ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﻡ ﺳﻤﺎ
ﺍﯼ ﻣﻘﺒﻞ ﻭ ﻣﻴﻤﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺷﻤﺎ
ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺎ ﺭﻭﺡ ﮔﺸﺘﻴﻢ ﺍﻟﺼﻼ
ﺍﺯ ﮔﻠﺸﮑﺮ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻣﺎ ﻟﻄﻒ ﺣﻘﺴﺖ ﻭ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ
ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺁﻫﻦ ﺻﻔﺖ ﻭﯼ ﻟﻄﻒ ﺣﻖ ﺁﻫﻦ ﺭﺑﺎ
ﺁﻫﻦ ﺧﺮﺩ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﮔﺮ ﺑﺮ ﻭﯼ ﻧﻬﺪ ﺯﺧﻢ ﺷﺮﺭ
ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﮕﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﯽ ﺷﻤﺎ
ﻫﺎﻥ ﺍﯼ ﺩﻝ ﻣﺸﮑﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ
ﺑﺎ ﮐﺲ ﻧﻴﺎﺭﻡ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺁﻥ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﯽ ﻣﺮﺍ
ﺍﯼ ﺷﻤﺲ ﺗﺒﺮﻳﺰﯼ ﺑﮕﻮ ﺳﺮ ﺷﻬﺎﻥ ﺷﺎﻩ ﺧﻮ
ﺑﯽ ﺣﺮﻑ ﻭ ﺻﻮﺕ ﻭ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮ ﺑﯽ ﺷﻤﺲ ﮐﯽ ﺗﺎﺑﺪ ﺿﻴﺎ....


حضرت مولانا