گفتم وقتی به دنیا می نگرم و آدمهای این دنیا را می بینم ا

گفتم: وقتی به دنیا می نگرم و آدمهای این دنیا را می بینم امید به زندگی ام را از دست می دهم!
گفت: چه چیز آدمها، امید را از تو می گیرد؟
گفتم: همه چیزشان...مگر نمی بینی در دنیا چه خبر است!
گفت: در دنیا چه خبر است؟
گفتم: آه، اخبار را نمی بینی، روزنامه نمی خوانی، اصلا این روزها به چهره ی آدم ها نگاه کرده ای؟
در چهره ی آشفته ی تک تک آدمها هزاران غم نهفته است.
گفت: تو داری اغراق می کنی!
گفتم: اغراق! کدام اغراق؟
یعنی می خواهی این همه واقعیت را نبینم؟
گفت: نه، واقعیت ها را ببین، آنها را باور کن؛ اما آن ها را هم برای خودت تجزیه و تحلیل کن؛ تو فقط مسئول زندگی خودت هستی!
گفتم: تمام تجزیه و تحلیلم این است که من هم یک روزی مثل همین آدمها خواهم شد. اصلا همین حالا هم مثل آنها هستم، ناامید، ضعیف و پریشان!
گفت: بس است، تو به شدت منفی نگر شده ای!
گفتم: نه این طور نیست،این تو هستی که رویا پرداز شده ای!
آیا این همه ظلم را نمی بینی، می خواهی جنگ و آتش وخون را نادیده بگیری، دنیا برای همه است، من متعلق به همین دنیا هستم، اگر آن سر دنیا کودکی بگرید، اشک های من بی اختیار برایش جاری خواهد شد.
گفت: نه، من هر آنچه هست را می بینم، دقیقا همه ی آن چیزهایی که تو می بینی اما از زاویه ی نگاه خودم.
من هم از دیدن این همه بدبختی در دنیا متاثر می شوم؛ اما نمی گذارم حس ناامیدی بر من غلبه کند؛ من تا وقتی زنده ام باید زندگی کنم.
گفتم: اما من مثل تو نیستم، من تاثیرپذیرم!
گفت: این دیگر بستگی به خودت دارد، تو دوست داری خودت را آزار دهی.
مگر مجبوری صبح تا شب اخبار ببینی؟
آه بلندی کشیدم و گفتم: یعنی قرار است تا آخر عمرم فقط اخبار بد بشنوم...!
من هر روز اخبار می بینم چون در انتظار خبرهای خوب هستم...
گفت: پس لطفا نگو من ناامید شده ام، تو هنوز هم امیدواری...