سیر شدن در ازای ذلت پذیری و اسیر شدن یا اسیر شدن در راه

سیر شدن در ازای ذلت پذیری و اسیر شدن؟! یا اسیر شدن در راه حقیقت و به آزادگی پیوستن؟!

وقتایی هست که باید بین منفعت طلبی و ارزش خواهی یکیو انتخاب کنی.

اگر در سپاهیان یزید قرار بگیری به امتیاز و موقعیت و منفعت میرسی و ظاهرا پیروز میدانی اما وقتی در سپاه کم تعداد امام حسین(ع) و ۷۲ تن از یاران ایشان قرار میگیری در راه حقیقت طلبی و دفاع از آرمان و ارزش های معنوی و اخلاقی و انسانی ، امر به معروف و نهی از منکر ، صوم و صلات... تن به ذلت پذیری در برابر مفسدان و مستکبران نمیدی و به فیض شهادت میرسی
اما شهیدان را مرده مپندارید چرا که زنده اند و نزد پروردگارشان روزی داده میشوند.
در راه حسین(ع) ، اسیر شدن هم ارزش دارد! در راه حسین(ع) ، از جان مال و فرزندان گذشتن در واقع زنده نگه داشتن اسلام و به استقبال حق تعالی شتافتن است!
چنانچه یزیدیان بعد به شهادت رساندن آن حضرت ، خاندان مطهر ایشان را به اسارت بردند...
اما تحمل تمام این سختی ها در راه دوست چنان شیرین است که زینب سلام الله علیها در وصف واقعه ی عاشورا جز زیبایی نمیبیند!
این نوع نگرش و زیبابینی و صبر و استقامت ورزی در برابر مشکلات زندگی یعنی رسیدن به درجات عالیه عرفانی و همان پختگی و تکامل روحی و معنوی.

#eltemase_tafakor