قرآن معجزه ای که باید آن را اندیشه کرد

✍«مَلِك» به معناى مالك امور مردم و اختیاردار حكومت آنان است. «قدّوس» به معناى پاك و منزّه از هر عیب و نقص، «مهیمن» به معناى صاحب سلطه و سیطره و مراقبت است. «جَبّار» به دو معناى قادر بر جبر و جبران كننده آمده است.

«سلام» یعنى كسى كه با سلام و عافیت برخورد مى كند، نه با جنگ و ستیز و یا شرّ و ضرر. «مؤمن» نیز یعنى كسى كه به تو امنیّت مى دهد و تو را در امان خود حفظ مى كند.(62)

حاكمان بشرى سر تا پا عجز و نیاز و محدودیّت و نقص هستند و مردم از آنان در امان نیستند. امّا خداوند متعال، فرمانروایى است كه هم قداست دارد و از هر عیب و نقصى به دور است، هم ایمنى بخش است، هم بر همه چیز سیطره و نفوذ دارد، داراى قدرتى نفوذناپذیر است، جبران كننده است و عظمت و كبریایى دارد.

-----

61) تفسیر راهنما ؛ معانى الاخبار، ص 146.

62) تفسیر المیزان.
- یكتا معبود هستى، كسى است كه فرمانروایى مطلق دارد. «هو اللّه الذى لا اله الاّ هو الملك»

- فرمانروایى خداوند، از هر گونه ظلم و كاستى به دور است و مملوّ از قداست مى باشد. «القدوّس السلام»

- خداوند هیچ گونه ضررى به خلق خود نمى زند. «السلام»

- خداوند، احاطه كامل بر هستى دارد. «المهیمن»

- پندارهاى مشركان درباره ى خداوند، نادرست است. «سبحان اللّه عما یشركون»