باره طوس

مرغی دیدم نشسته بر #باره_طوس
در پیش نهاده کله کیکاووس
با کله همی گفت که افسوس افسوس
کو بانگ جرسها و کجا ناله کوس
اینها بقایای دیوار حجیم همان باره طوس است؛ قلعه‌ای که روزگاری جایگاه حکومتداری سردمداران قدرتمندی بوده‌ و اکنون جز ویرانه‌ای، چیزی از آن باقی نمانده‌است. همانقدری هم که باقی مانده به مدد مرمت سازمانهای متولی و نصب سقف و حصار است؛ والا همین هم پیشتر نابود شده بود. آن رباعی که در ابتدای متن آوردم از حکیم #عمر_خیام_نیشابوری است. فیلسوف، اندیشمند و ریاضی‌دان قرن پنجم و ششم هجری که رباعیاتش در توصیف ناپایداری دنیا و دَم را غنیمت دانستن مشهور است. گویا این رباعی را در بازدید از #باره_طوس سروده است. گمان من بر این است که با توجه به زمان سروده شدن #شاهنامه در قرن چهارم، حکیم نیشابوری از محتوای آن خبر داشته و اشاره‌اش به شاه #کیکاووس به عنوان حکمران مقتدر باستانی، به این موضوع دلالت دارد. در هر حال من در بازدید از #آرامگاه_فردوسی به این سازه تاریخی برخوردم و آنچه برایم جذاب آمد حالت وهمگونه آن است. هنر_فرسایش با این سازه کاری کرده است که از زاویه‌ای می‌توان آن را بسان سرهای عظیم دیوهای باستانی دید که ذوب شده و چیده شده در کنار هم بازدید کنندگان را می‌نگرند.