درکتب ادعیه شیعیان، زیاد دیده می‏شود که از امامان خود طلب

درکتب ادعیه شیعیان، زیاد دیده می‏شود که از امامان خود طلب حاجت می‏کنند. آیا از غیر خدا طلب حاجت کردن، دلالت بر شرک شیعیان ندارد؟
حتی فقیران شیعه در معابر عمومی یاعلی، یا حسین، یا ابوالفضل، یا امام رضا می‏گویند و کمتر کسی از آن‏ها از کلمه یا اللَّه استفاده می‏کند که همگی آن‏ها از مظاهر شرک است !

پاسخ:
اگر صرف حاجت خواستن و تقاضا نمودن از مخلوق، شرک باشد پس تمام خلایق مشرکند و اصلًا نمی‏توان موحدی پیدا نمود!!
واضح است که روابط اجتماعی جوامع انسانی بر پایه نیاز به یکدیگر بنا شده و کمک خواستن از دیگران در دنیا متداول است.
به طوری که به سوی یکدیگر رفته و بدون این‏که نامی از خدای متعال برده شود تقاضای کمک از دیگری می‏نمایند. مثلًا:
مریضی به مطب پزشکی می‏رود و از او درخواست مداوا و معالجه می‏کند.
یا غریقی در آب فریاد می‏زند که از غرق شدن نجاتش دهند. یا مظلومی به دادگاه می‏رود و از قاضی تقاضای دادرسی می‏کند. یا طلبه و دانشجویی نزد استاد رفته و تقاضای آموزش و یادگیری می‏کند. یا کسی که اموالش به سرقت رفته به کلانتری می‏رود و تقاضای پیداکردن اموال مسروقه را دارد. یا کسی به نانوایی می‏رود و تقاضای چند قرص نان می‏کند.
آیا می‏توان همگی این افراد را به دلیل این که در محاورات خویش، نامی از خدای متعال نمی‏برند مشرک دانست؟
یقیناً پاسخ منفی است. حتی بالاتر از همه این‏ها، انبیا نیز از خلایق، تقاضای کمک و یاری می‏طلبیده‏اند.

در سوره نمل توجه و دقت شود که حضرت سلیمان به حضار مجلس گفت: قالَ یا أَیُّهَا الْمَلَؤُا أَیُّکُمْ یَأْتِینِی بِعَرْشِها قَبْلَ أَنْ یَأْتُونِی مُسْلِمِینَ قالَ عِفْرِیتٌ مِنَ الْجِنِّ أَنَا آتِیکَ بِهِ قَبْلَ أَنْ تَقُومَ مِنْ مَقامِکَ وَ إِنِّی عَلَیْهِ لَقَوِیٌّ أَمِینٌ قالَ الَّذِی عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْکِتابِ أَنَا آتِیکَ بِهِ قَبْلَ أَنْ یَرْتَدَّ إِلَیْکَ طَرْفُکَ فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِنْدَهُ قالَ هذا مِنْ فَضْلِ رَبِّی‏؛ (نمل (27): 38 تا 40)

کدامیک از شما تخت بلقیس را قبل از این‏که او نزد من آید و تسلیم امر من شود به اینجا خواهید آورد؟ از آن میان عفریت جن گفت:
من در آوردن تخت او به اندازه‏ای قادر و امینم که قبل از آن‏که تو از جایگاه قضاوت خود برخیزی آن را به حضورت می‏آورم.
کس دیگری که به بعضی از علوم کتاب الهی دانا بود (آصف بن برخیا) گفت: من پیش از آن‏که چشم بر هم زنی تخت او را به اینجا می‏آورم. چون سلیمان سریر را نزد خود مشاهده کرد گفت: این توانایی از فضل خدای من است‏ ».
بدیهی است که تخت بلقیس با آن عظمت را از راه دور آوردن، آن هم در یک چشم بر هم زدن کار مخلوق عاجز نیست.
بنابراین از تقاضا و استمداد طلبیدن سلیمان، جهت انتقال تخت بلقیس می‏توان دریافت که صرف کمک خواستن و تقاضا نمودن شرک نیست، زیرا شرک یک امر قلبی است.
از طرف دیگر خلفای اول و دوم، مخصوصاً به هنگام قضاوت و داوری بین مردم- که خود از آن عاجز بودند- به امیرالمؤمنین علیه السلام مراجعه نموده و استمداد می‏طلبیدند.
نمونه ‏های این استمداد در «مناقب» و «جلوه ‏هایی از عدالت مولود کعبه» بسیار است.
در زیر فقط به بیان یک مورد از مواردی که خلیفه دوم- عمر بن الخطاب- به اهل‏بیت و عترت پیغمبر علیهم السلام توسل نموده تا به نتیجه برسد بسنده می‏شود.
ابن حجر مکی در «صواعق محرقه» نقل می‏کند:
در سال 17 هجری مردم به دفعات زیادی برای استسقا (دعای باران) می‏رفتند و نتیجه نمی‏گرفتند تا این‏که عمر- خلیفه دوم- گفت: فردا به وسیله کسی که دعایش مستجاب می‏گردد طلب آب خواهم کرد.
خلیفه خود نزد عباس عموی پیغمبر رفت و گفت: با ما بیرون بیا تا به وسیله تو از خداوند متعال طلب آب نماییم.
عباس گفت: باید صبر نمود تا وسیله آن مهیا شود. آنگاه به بنی‏ هاشم خبر داد که لباس پاک پوشیده و بوی خوش نیز استعمال کنند.
سپس امام علی علیه السلام در جلو و امام حسن علیه السلام در سمت راست و امام حسین علیه السلام در سمت چپ و بنی‏هاشم در پشت سر آن‏ها حرکت کردند. جناب عباس به عمر گفت: کس دیگری را با ما نفرست. آن‏ها رفتند تا به مصلی رسیدند و جناب عباس دست به دعا برداشت.
جابر نقل می‏کند که هنوز دعا تمام نشده بود که ابرها به حرکت در آمد و باران باریدن گرفت.
امام بخاری نیز در صحیح خود از عمر چنین نقل می‏کند:
«پروردگارا! ما به واسطه عموی پیغمبرمان به تو متوسل شدیم تا باران به ما عطا کنی. پس خداوند به آن‏ها باران عطا کرد!