part: 20

**
هوففف چرا این خونه انقدر اشناس اهه سرممم
هیو جو: هانا خوبی
هانا: چ چی ا اره خوبم
هیونجین: خوبه پس میریم تو
هانا: اره بریم
زنگ خونه رو لینو زد
؟اومدم اومدم
در باز شد زنی یود حدودا ۴۵ ۵۰ بهش می‌خورد اگر اشتباه نکنم اون میسو مامان بومگیو و سوبین بود
میسو: سلام خوشگلااا اوو تو باید هانا باشی درسته
با خنده روبه من اینوگف حتی این خانم هم برام اشنا بود
هانا: اه بله منم
تعظیمی بهش کردم
میسو: اووو بچه ها خیلی ازت تعریف کرده بودن ولی از چیزی که فکر میکردم خیلی خوشگلتری(خنده)
سوبین: مامان بزار بیایم تو فعلا
میسو: اا راس میگیا ببخشید دخترم بیاین داخل (خنده)
رفتیم تو چقدر این خونه اشناس چرا صدای خنده بچه میاد اینجا که هیچ بچه ای نیست
صدای نامفهوم میومد
؟: هاناوایساااا الان میگیرمت
_نمیتونی منو بگیرییی
؟: بچه هاااا بیاین ناهار امادس
_مامان داداش داره اذیتم میکنههه
؟: دروغ نگووووووووو
سرم گیج میرفت این صداها اذیتم میکردن احساس میکنم چشام داره بسته میشه اما نه هانا خودت و باید نگهداری
یلحظه اون چهره ها برام واضح شد و تونستم ببینم اونا چین تو خاطراتم که خوابمو ازم گرفتن و و ولی اون......