یا علیم

یا علیم
این روزها حس عجیبی دارم ، انگار در خود گیر افتاده ام ...
از راه مانده ام و در راه افتاده ام!
گوش هایم می شنوند و دلم قندیل می بندد از بُهت ...
خبری نزدیک است و من دور افتاده ام ...
باید خودم را برسانم به گوینده ...اما گم شده ام میان یافته ها ، نیافته ها ، دانستن ها و عملی نکردن ها و باز دانستن روی دانستن !
انگار دستتان نزدیکتر شده ، گرمایش را حس میکنم ...
حتی وقتی با شما سخن میگویم نفسم میخورد به گرمای حضورتان...
گاهی نهیبم می زنید و سرزنش نه ! فقط رو ترش می کنید ...
گاهی یادم می رود یادتان و اینگونه تنبیهم می کنید ...
انگار که آمده باشید بزرگم کنید تا غربال نشوم در این روزگار ... خیالیست خوش !
و من چقدر می ترسم از این روزگار ، از این امتحان ها ، از عاقبت ایمانم ...
مادر لبنانی میگفت:《 برای سه دختر نوجوانم خوشحالم که شهید شدند ، چرا که از عاقبت ایمانشان در این روزگار می ترسیدم ...آن ها در بهشت هستند و من نیز باید مواظب ایمانم باشم تا به آنها در بهشت بپیوندم .》
چقدر غبطه خوردم به حالشان ...
آقا جانم در این مارپیچ جورواجور زندگی راهنمایمان باش ...فرزندانمان ، خودمان را برای خودت قبول کن !
صراطمان را مستقیم به سوی خودتان بگردان ...!