ﺩﺳﺖ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺍﻣﻦ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺑﻠﻨﺪ

ﺩﺳﺖ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺍﻣﻦ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺑﻠﻨﺪ
ﺳﺎﯾﻪ ﯼ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺩﻝ ﺍﯾﻦ ﻃﻤﻊ ﺧﺎﻡ ﻣﺒﻨﺪ
ﺩﻭﻟﺖ ﻭﺻﻞ ﺗﻮ ﺍﯼ ﻣﺎﻩ ﻧﺼﯿﺐ ﮐﻪ ﺷﻮﺩ
ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎﺩﻩ ﻭ ﺯﺍﻥ ﻟﺐ ﮔﻞ ﻗﻨﺪ
ﺧﻮﺵ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻧﻘﺶ ﺗﻮﺍﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﯿﻨﻪ ﯼ ﭼﺸﻢ
ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﺩﻭﺭ ، ﺯﻫﯽ ﻧﻘﺶ ﻭ ﺯﻫﯽ ﻧﻘﺶ ﭘﺴﻨﺪ
ﺧﻠﻮﺕ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﺸﮑﻦ
ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻭﯼ ﺷﺪﻡ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺧﺮﺳﻨﺪ
ﻣﻦ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﮐﻪ ﺻﺪ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺑﮕﺴﯿﺨﺘﻪ ﺍﻡ
ﺗﺎ ﺳﺮ ﺯﻟﻒ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﮑﺸﻢ ﺳﺮ ﺯ ﮐﻤﻨﺪ
ﻗﺼﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﺍﻓﻠﮏ ﺭﺳﺎﻧﺪ
ﻫﻤﭽﻮ ﺣﺴﻦ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺻﺪ ﻓﺘﻨﻪ ﺩﺭ ﺁﻓﺎﻕ ﺍﻓﮑﻨﺪ
ﺳﺎﯾﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﺯ ﻭ ﻃﺮﺏ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻓﻠﮏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﻮﺩ
ﺍﮔﺮ ﺍﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﺳﺎﯾﻪ ﯼ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺑﻠﻨﺪ

ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺍﺑﺘﻬﺎﺝ