از تو ممنونم بخاطرِ حسِ خوبِ دست هایت..

از تو ممنونم بخاطرِ حسِ خوبِ دست‌ هایت..
وقتی می توانست بگریزد
از این شانه‌هایِ افتاده..
و اشک‌هایِ مانده در دیدگان...

از تو ممنونم بخاطرِ اثباتِ بودنت
در این سرایِ آهنینِ آدم‌ها..
که هر ثانیه‌اش ترس است و آوازِ تنهایی..

زمان، آموخته به افکارم،
بعضی آدم‌ها
سایه‌یِ وجودشان غبار از دلِ تنگت بر می‌دارد..
چه رسد به حضورِ همیشگی شان...

جانِ دلم، تو یک نگاهت می‌ارزد
به تمامِ آنانی که باید می‌بودند
اما نمانده‌اند...