هعی..

این خیلی ترسناکه که ببینی انقدر تو غم و ناراحتی فرو رفتی که دیگران هم به این غمگین بودن تو عادت کردن!یه جوری بقیه عادت دارن تورو این شکلی ببینن و عادت دارن که ناراحت باشی،پس دیگه کسی سعی نمیکنه کنارت باشه،دلداریت بده،باهات مهربون تر باشه،یا حتی بغلت کنه و بهت بگه که بهتر میشی... در مواجهه با ناراحتیت فقدر نگاه میکن و میگذرن!..اونقدری که خودت هم فکر میکنی همینی.همون موجودی که تو غم دست و پا میزده،دست و پا میزده و تا همیشه هم همینطور میمونه:)...ولی یه چیزی بهت بگم سعی کن باهش عادت نکنی..اونم بخاطر بقیه^^..(با اجازه از یه پیج ایتا اصکی رفتم)