وَ مَنْ یتَوَکلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ.

وَ مَنْ یتَوَکلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ.
هر کسی بر خدا توکل کند خداوند کفایتش می کند.
همان طور که انسان معمولًا در کارهای دنیوی برای خود وکیل بر می گزیند و بسیاری از کارهای خود را به او واگذار می کند تا آثار و نتایج درخشان و سودمندی به دست آورد. شایسته است بنده خدا نیز در همه امور به خداوند تکیه کند و او را وکیل خود قرار دهد. تاخواسته هایش بدون اضطراب و تشویش خاطر تأمین گردد.
به عبارت دیگر، کسی که در صدد است نیازهای خویش را برطرف سازد سه راه در پیش دارد.
الف: به نیروی خویش اعتماد کند
ب: به دیگران اعتماد کند و به یاری آنان چشم بدوزد.
ج: نقطه اتکای خویش را خداوند قرار دهد و از غیر او چشم بپوشد.
کسی که خداوند را به عنوان مالک و صاحب اختیار بشناسد دیگر، نیازی نمی بیند سراغ دیگری برود و دست نیاز به سوی او دراز کند.
رابطه توکل با ایمان حقیقی آنچنان است که بدون ایمان، توکل محقق نمی شود. در بیش از ده مورد از آیات، توکل در کنار مسأله ایمان مطرح شده و در همه این موارد ایمان مقدم بر توکل آمده است، زیرا انسان باید ابتدا به خداوند شناخت پیدا کند تا به او ایمان آورد. آنگاه به او اعتماد نماید.