ﭘﺴﺮﯼ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﻡ ﺑﻪ
ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻧﯽ ﺑﺮﺩ ..
ﭘﺪﺭ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺮ ﻭ ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ،
ﻏﺬﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺭﻭﯼ
ﻟﺒﺎﺳﺶ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ..
ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﺳﺘﻮﺍﺭﻥ ﺑﺎ ﺣﻘﺎﺭﺕ
ﺑﺴﻮﯼ ﻣﺮﺩ ﭘﯿﺮ ﻣﯿﻨﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ،
ﻭ ﭘﺴﺮ ﻫﻢ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﻣﯿﮕﺬﺍﺷﺖ ..
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻏﺬﺍﯾﺸﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ، ﭘﺴﺮ
ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺑﺮﺩ،
ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺭﺍ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮﺩ، ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺷﺎﻧﻪ ﺯﺩ
ﻭ ﻋﯿﻨﮏﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ
ﺁﻭﺭﺩ ..
ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺁﻥ
ﺩﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﻭ ﺑﺎ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺑﺴﻮﯼ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﯿﻨﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ !!
ﭘﺴﺮ ﭘﻮﻝ ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﺭﺍﻫﯽ
ﺩﺭﺏ ﺧﺮﻭﺟﯽ ﺷﺪ .
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﺟﻤﻊ
ﺣﺎﺿﺮﯾﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩ؛
.
ﭘﺴﺮ .. ﺁﯾﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻧﻲ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ
ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﯼ؟ !
.
ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ؛ ﺧﯿﺮ ﺟﻨﺎﺏ . ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺎﻗﯽ
ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ .
ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﭘﯿﺮ ﮔﻔﺖ :
ﺑﻠﻪ، ﭘﺴﺮﻡ . ﺑﺎﻗﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﯼ .
ﺩﺭﺳﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﭘﺴﺮﺍﻥ ..
ﻭ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ..
ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ
ﺣﺎﮐﻢ ﺷﺪ ..
ﮐﺎﺵ ﺳﻮﺭﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ “ ﭘﺪﺭ ” ﺑﻮﺩ
ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯿﺸﺪ:
ﻗﺴﻢ ﺑﺮ ﭘﯿﻨﻪ ﯼ ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ، ﮐﻪ ﺑﻮﯼ ﻧﺎﻥ ﻣﯿﺪﻫﺪ
ﻭ ﻗﺴﻢ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﮕﺮﺍﻧﺖ ...
ﻗﺴﻢ ﺑﺮ ﺑﻐﺾ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺕ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﯼ ﮐﻮﻩ ﺭﺍ ﻟﺮﺯﺍﻧﺪ
ﻭ ﻗﺴﻢ ﺑﺮ ﻏﺮﺑﺘﺖ،
ﻭﻗﺘﯽ ﻫﯿﭻ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯾﺖ ﻧﯿﺴﺖ ..