رمان ارباب من پارت: ۱۷

قبل از اینکه بگه شبیه کی هستم، همون مَرده وارد اتاق شد و با لحن اخطاری گفت:

_ اکرم خانم!
_ بله آقا؟

چند ثانیه نگاهش کرد که خانمه با خجالت گفت:

_ شرمنده آقا
_ تکرار نشه لطفا
_ چشم
_ این خانم از امروز کمک دست شماست
_ آقا من که همه ی کارهارو خودم انجام میدادم
_ میدونم
_ از دستم راضی نبودید؟
_ معلومه که راضیم!

با تعجب به مکالمشون گوش دادم و با عصبانیت گفتم:

_ من مگه نوکرتم که بخوام اینجا کار کنم؟
_ من خریدمت، پولت رو دادم
_ فکر میکنم هزاران سال از اون روزایی که آدمها رو خرید و فروش میکردن گذشته!

بهم نگاه کرد اما هیچ توجهی به حرفم نکرد و بعد هم رو به همون خانمه گفت:

_ اینجا اتاق این دختره، خودت بهش بگو باید چیکار کنه و لباس مناسب هم بهش بده
_ اینجا آقا؟
_ بله
_ ولی اینجا که اتاقِ...

دوباره حرفش رو قطع کرد و گفت:

_ چیزی در اون مورد نشنوم دیگه
_ چشم آقا
_ پس آماده اش کن
_ حتما

این رو گفت و بالافاصله از اتاق خارج شد.
اون خانمی که اسمش اکرم بود به سمتم اومد و با مهربونی گفت:

_ تو هم جای دخترمی

با شنیدن این حرف اشک تو چشمام جمع شد و گفتم:

_ مادرم تا الان کلی نگرانم شده
_ مگه نمیدونه اینجایی؟
_ نه من رو به زور آوردن اینجا

آروم به سمت در نگاه کرد و وقتی دید کسی نیست، گفت:

_ آقا از خونواده ات جدات کرد؟
_ نه اما حاضر هم نمیشه من رو به خونواده ام برگردونه
_ نمیدونم والا، هرچی خدا بخواد

شدت اشکام بیشتر شد که گفت:

_ حتما یه صلاحی تو این کار دیده
_ شما میتونی کمکم کنی از اینجا برم؟
_ نه من همچین اجازه ای ندارم

دستاش رو گرفتم و با التماس گفتم:

_ لطفا این لطف رو در حق من بکنید، خواهش میکنم
_ نمیشه دخترجان اصرار نکن