رمان ارباب من پارت: ۳۲

دستم دقیقا کنار جیبش بود که گرفتش و با لبخند ریزی گفت:

_ اصلا آدمی نیستی که بتونی قشنگ نقش بازی کنی

دندونام رو از حرص روی هم فشار دادم که با همون لبخندش گفت:

_ منم اصلا آدمی نیستم که گول بخورم!
_ زیادم به خودت مطمئن نباش

این رو گفتم و خواستم ازش دور بشم که دستش رو دور کمرم انداخت، اجازه نداد ازش دور بشم و خودش رو چسبوند بهم!
حس چندش آوری بهم دست داد و با اخم گفتم:

_ ولم کن، حالم داره ازت به هم میخوره
_ باید عادت کنی، تا آخر عمر وضعیتت همینه

اینبار من پوزخندی زدم و تو دلم گفتم " فکر کن من تا آخر عمرم تو این برزخ و کنار تو بمونم! "

_ چرا پوزخند میزنی؟
_ همینطوری

کاملا قفل شده بودم و حتی نمیتونستم برای دفاع از خودم یه میلی متر هم تکون بخورم.

_ تو من رو واقعا به وجد میاری

دهنم رو کج کردم و گفتم:

_ تو هم واقعا حال من رو به هم میزنی!

از روم پاشد و دستم رو گرفت، بلندم کرد و خودشم کنارم نشست و گفت:

_ من یه صیغه بینمون میخونم

مشکوک نگاهش کردم و گفتم:

_ تو چرا انقدر به صیغه گیر دادی؟
_ به تو ربطی نداره

با حرص خندیدم و گفتم:

_ آره اصلا به من ربطی نداره!

و بالافاصله از سرجام پاشدم، به سمت در رفتم.
با مشت به در کوبیدم و با صدای بلند گفتم:

_ کسی صدای من رو نمیشنوه؟ من اینجا با یه روانی زنجیره ای گیر افتادم! یکی بیاد کمکم کنه

انگشتش رو بالا برد و گفت:

_ تا سه شماره میشمرم، اگه اومدی نشستی که هیچ، اگه نیومدی هم که کارم شروع میکنم

بغضم رو تند تند فرو میدادم تا نفهمه که ترسیدم و با همون لحن جدی گفتم:

_ تو یه هدفی برای اینکار داری!
_ آره دارم
_ پس من قبول نمیکنم
_ باشه، به هرحال من کارم رو میکنم

بلند شد و دستم رو محکم کشید، صورتش رو آورد جلو که دستم رو جلوی صورتش گرفتم و گفتم:

_ باشه
_ بخونم؟
_ بخون