دلم می خواست اهل یک کشور حاشیه ای باشم یک گوشه ی نقشه ی د

دلم می‌خواست اهل یک کشور حاشیه‌ای باشم یک گوشه‌ی نقشه‌ی دنیا. گمنام، خنثی، سر به لاک خودش...
از آن کشورها که نشسته یک گوشه ماستش را می‌خورد!
نه نفت می‌فروشد، نه مسلسل می‌خرد. خانه پُرش شامپو می‌دهد، شکلات می‌گیرد.
نه تهدید می‌کند، نه تهدید می‌شود.
سالی یک بار هم اسمش در اخبارهای بین‌المللی نمی‌آید...
کشوری که وقتی ازش میپرسند ترامپ یا بایدن، شانه بالا می‌اندازد و میگوید هر خری شد، شد!
تحریم نیست، تحریم نمی‌کند. حرام است، حرام است هم نمی‌کند.‌.‌.
قرار نیست بجنگد، قرار نیست باهاش بجنگند....
سیاست‌مدارهاش نمی‌خواهند دنیا را نجات دهند، تغییر دهند، بکوبند از نو بسازند.
با کشورهای همسایه‌‌اش فقط یک سلام‌وعلیک دارند، طفیلی خانه هیچ‌‌کدام نیست... نمی‌رود، نمی‌آیند.
.
دلم میخواست در حاشیه‌ امن چنین کشوری بنشینم، ناخن‌هام را سوهان بزنم و ندانم خاورمیانه کجاست و برایم سوال باشد این ایران ایران که می‌گویند چرا یک دم آرام نمی‌گیرد؟

سودابه فرضی پور