یین و یانگ ( پارت۲ )

عموم با کلی بغض و گریه گفت : مامان بابات توی راه تصادف کردن . بدنم یخ کرد . باورم نمی شد . عمو فقط گفت : توی خونه بمون تا بیایم دنبالت . و تلفن رو قطع کرد . بعد اون همه چیزی مبهم شد . صدای تلویزیون مثل صدای سوت توی گوشم می پیچید و آزارم می داد . تلویزیون رو خاموش کردم و با صورت بهت زده به یه گوشه خیره شدم نه امکان نداره . نمیدونم بعدش چیشد تا چند ساعت بعد همه چیز تاریک بود .
( ۴۰ روز بعد )
۴۰ روز از اون اتفاق گذشت . حتی یک لحظه هم تصویر خانوادم از جلو چشمم نمیره . فقط یه خوشحالی دارم . اونا در جا مردن ، بدون درد .
از اون روز به بعد خونمون مثل کاروانسرا شده ، همه میان و میرن . بعضیا جز چند روز کل این مدت رو اینجا بودن . همه ی کارهای مراسم رو خودشون می کنن و اصرار دارن من استراحت کنم . منم که از خدامه.
چند وقت یکبار در مورد من حرف می زنن . انگار که من یه فرد اضافیم و سربارشونم. همه در مورد این حرف میزنن که کی قراره سرپرستی من رو به عهده بگیره ، چه از لحاظ قانونی چه از لحاظ جای زندگی . هر بار هم عمه ام داد میزنه و از اتاق بیرونشون می کنه ‌. عمه ام خیلی هوامو داره . تا الان که قرار شده عمه سرپرستیم رو بگیره . عمه ی خیلی خوبی دارم ، خیلی دوستش دارم . اونم منو خیلی دوست داره . توی اتاقم نشسته بودم و داشتم به این چیزا فکر می کردم . یکی در زد .
#فیک_بی_تی_اس