بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
پاسخ قسمت دوم :
یعنی باید ابتدا هر چه بیشتر آنها را بشناسید - سپس باور کنید وایمان بیاورید - سپس دوست داشته باشید - و بالاخره آن که این محبت که کار قلب است را ظاهر کنید مودّت .
در این جنبۀ روحی و معنوی، محبت حد و مرزی ندارد، آدمی بیحد، عاشق کمال بیحد است؛ لذا محبت به خداوند سبحان، اهل عصمت صلوات الله علیهم اجمعین، و هر آن چه که حق است، محدوده و حد و مرزی ندارد، مگر همان ظرفیت هر کسی. منتهی محبت، دوستی، رفاقت و مدارا، باید در راستای محبت خداوند متعال باشد و برای او باشد تا بیارزد و خریدارش او باشد.
اما، محبت و رفاقت با سایر دوستان، باید حد و مرز داشته باشد و حدّ و مرزش نیز عقلی است. امیرالمؤمنین، حضرت امام علی علیه السلام فرمودند: أَحْبِبْ حَبِيبَكَ هَوْناً مَا، عَسَى أَنْ يَكُونَ بَغِيضَكَ يَوْماً مَا؛ وَ أَبْغِضْ بَغِيضَكَ هَوْناً مَا، عَسَى أَنْ يَكُونَ حَبِيبَكَ يَوْماً مَا - دوست خود را در حد اعتدال دوست بدار، چراكه ممكن است روزى دشمنت شود وبا دشمنت نيز در حد اعتدال دشمنى كن، زيرا ممكن است روزى دوست تو شود.(نهج البلاغه، حکمت 268)
مبادا دوستی به حدی شود که آدمی دین و دنیا و حیثیت و آبروی خود را فدای دوستی کند؛ و اگر دوستی قهر کرد و یا دشمن شد،آدمی دچار افسردگی و بحران روانی و بدرفتاری شود!
اما جنبۀ دیگر رفاقت، عملی است، یعنی همان ظهور و بروز محبت و دوستی که به آن مودّت میگویند.
بدیهی است که جنبههای عملی، همیشه محدودتر از جنبههای نظری، اعتقادی و قلبی میباشند، چرا که امکانات برای عمل محدود است. فرض کنید که شما هزار گرسنه ببینید و همه را دوست داشته باشید و بخواهید کمک کنید، اما حتی امکان سیر کردن یکی از آنها را نیز نداشته باشید؛ لذا شاید به همدردی و دعا بسنده کنید.
تعیین کننده محدودۀ عملی رفاقت تلاش برای رفع مشکلات دوست نیز همان عقل است. اگر قرار باشد عاطفه یا احساسات تعیین کننده باشند، چه بسا آدمی همه چیز خود را پای رفاقت بدهد و خود به ضرر و زیان بیفتد و یا حتی هیچ کدام از طرفین، بهرهای نبرند. چنان که در موضوع بخشش فرمود:وَلَا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَى عُنُقِكَ وَلَا تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَحْسُورًا -در انفاق به محتاجان زياده روى مكن نه بخل بورز كه گويى دستت را به گردنت بستهاند و نه آن چنان باز كن كه چيزى براى روز مبادا نزد خود نگذارى آن وقت تهى دست بنشينى و خود را ملامت كنى.(سوره اسراء آیه 29)(ادامه دارد...)
پاسخ قسمت دوم :
یعنی باید ابتدا هر چه بیشتر آنها را بشناسید - سپس باور کنید وایمان بیاورید - سپس دوست داشته باشید - و بالاخره آن که این محبت که کار قلب است را ظاهر کنید مودّت .
در این جنبۀ روحی و معنوی، محبت حد و مرزی ندارد، آدمی بیحد، عاشق کمال بیحد است؛ لذا محبت به خداوند سبحان، اهل عصمت صلوات الله علیهم اجمعین، و هر آن چه که حق است، محدوده و حد و مرزی ندارد، مگر همان ظرفیت هر کسی. منتهی محبت، دوستی، رفاقت و مدارا، باید در راستای محبت خداوند متعال باشد و برای او باشد تا بیارزد و خریدارش او باشد.
اما، محبت و رفاقت با سایر دوستان، باید حد و مرز داشته باشد و حدّ و مرزش نیز عقلی است. امیرالمؤمنین، حضرت امام علی علیه السلام فرمودند: أَحْبِبْ حَبِيبَكَ هَوْناً مَا، عَسَى أَنْ يَكُونَ بَغِيضَكَ يَوْماً مَا؛ وَ أَبْغِضْ بَغِيضَكَ هَوْناً مَا، عَسَى أَنْ يَكُونَ حَبِيبَكَ يَوْماً مَا - دوست خود را در حد اعتدال دوست بدار، چراكه ممكن است روزى دشمنت شود وبا دشمنت نيز در حد اعتدال دشمنى كن، زيرا ممكن است روزى دوست تو شود.(نهج البلاغه، حکمت 268)
مبادا دوستی به حدی شود که آدمی دین و دنیا و حیثیت و آبروی خود را فدای دوستی کند؛ و اگر دوستی قهر کرد و یا دشمن شد،آدمی دچار افسردگی و بحران روانی و بدرفتاری شود!
اما جنبۀ دیگر رفاقت، عملی است، یعنی همان ظهور و بروز محبت و دوستی که به آن مودّت میگویند.
بدیهی است که جنبههای عملی، همیشه محدودتر از جنبههای نظری، اعتقادی و قلبی میباشند، چرا که امکانات برای عمل محدود است. فرض کنید که شما هزار گرسنه ببینید و همه را دوست داشته باشید و بخواهید کمک کنید، اما حتی امکان سیر کردن یکی از آنها را نیز نداشته باشید؛ لذا شاید به همدردی و دعا بسنده کنید.
تعیین کننده محدودۀ عملی رفاقت تلاش برای رفع مشکلات دوست نیز همان عقل است. اگر قرار باشد عاطفه یا احساسات تعیین کننده باشند، چه بسا آدمی همه چیز خود را پای رفاقت بدهد و خود به ضرر و زیان بیفتد و یا حتی هیچ کدام از طرفین، بهرهای نبرند. چنان که در موضوع بخشش فرمود:وَلَا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَى عُنُقِكَ وَلَا تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَحْسُورًا -در انفاق به محتاجان زياده روى مكن نه بخل بورز كه گويى دستت را به گردنت بستهاند و نه آن چنان باز كن كه چيزى براى روز مبادا نزد خود نگذارى آن وقت تهى دست بنشينى و خود را ملامت كنى.(سوره اسراء آیه 29)(ادامه دارد...)
۲۷۹
۱۶ آذر ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.