زیبایی ات را...
در لحظه ای حبس می کنم ...
و به دیوار می آویزم...
بافه ای از گیسوانت ...
از قاب بیرون می ریزد!
دوباره می فهمم ...
نه در عکس...
نه در نگاه...
نه در روسری...
و نه در واژه های این شعر...
زیبایی تو در هیچ قابی...
محصور شدنی نیست!