وقتی می نویسم، خداگونگیم باید بر هر حس دیگری برتری داشته

وقتی می‌نویسم، خداگونگیم باید بر هر حس دیگری برتری داشته باشد. حتی اگر از مفلوکانه‌ترین تصویر خود پرده بردارم، قدرتی که در لحظهٔ نوشتن احساس می‌کنم، تاجی‌ست که تنها خودم بر سرم می‌بینم.
و تمایلم به ایجاد هارمونی، من را بر آن می‌دارد که فرمان‌روایی کنم.
و می‌کنم! طوری که خودم هم انتظارش را ندارم.
واژه‌ به‌ واژه، قصری کاه‌گلی می‌سازم که دروازهٔ کوچکش برای هر کسی باز نمی‌شود. این‌جاست که نفرت متولد می‌شود؛ و رخوت؛ و حوصله‌سربری دربار خاک‌وخل‌گرفته... و این امکان اشتباه که هر انسانی می‌تواند حرف بزند؛ و این تصمیم درست که گوش نکنم...

- سکوتی که در آیینه پیداست