ســـوار خواهـــد آمد، ســــــــرای رُفت و رو کن

ســـوار خواهـــد آمد، ســــــــرای رُفت‌و‌رو کن
کلوچــــه بــــر سبدنه، شـــراب درسبـــو کن
زشست‌و شـــوی باران، صفای گل فـــزون‌تر
کنار چشمه بنشین، نشاط شست‌و شو کن
جلیقـــــه‌ی زری را زجامــــــه‌دان بــــــــرآور
گَرَش رسیده زخمی، به‌چیرگی رفو کن
ز پول زر، به گردن ببند طوقی؛ اما
به سیم تو نیرزد، قیاس با گلوکن
به هفت رنگ شایان، یکی پری بیارای
ز چارقـــد، نمایان دو زلف از دو ســـو کن
ز گوشه‌ی خموشی، سه‌تار کهنه برکش
ســـرودی از جوانی بـــه پرده جستجو کن
چـــه بود آن ترانــــه؟ بلی، بـــــــه یادم آمد:
تـــــرانه‌ی «زدستم گلی بگیـــــــر و بو کن...»
سکوت سهمگیــــــن را ازین ســـــــرا بتـــــاران
بخــــوان، برقص، آری، بخنـــــد و های و هو کن
ســـــوار چون درآیــــــد در آستــــــــان خانــــــــه
گلی بچیــن و، با دل، نثــــــــــــار پای او کن
ســـــــوار در ســــــرایت، شبی بــــــــه روز آرد
دهــــــد به هرچه فرمان، سر از ادب فروکن!
سحر که حکم قاضی رود به سنگسارت،
نماز عاشقی را با خون دل وضو کن... شاعر:سیمین بهبهانی